8 εκατοστά

  Γυαλιά Καρφιά
      Perfect  illusions.                                                                 

      Είναι περίεργο που καμιά φορά σκέφτεσαι κάποιους που ποτέ δεν ήταν δικοί σου. Κάποιους για τους οποίους δεν είσαι σχεδόν τίποτα (σχεδόν με την ελπίδα να μην ισχύει το τίποτα).Κάποιους απ’ τους οποίους περιμένεις ένα μήνυμα  ή ένα τηλέφωνο . Αλλά ποτέ δεν ήρθε. Ακούς τα τραγούδια τους, διαβάζεις τα λόγια τους, βλέπεις τις φωτογραφίες τους. Ποτέ δεν τους βλέπεις από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο. Είναι σαν κάτι φανταστικούς φίλους που με εμμονή κρατάς δίπλα σου. Τους βλέπεις στα όνειρά  σου. Είσαι σε σχεδόν σίγουρος ότι κάποια στιγμή μέσα στη μέρα θα εμφανιστούνε. Δεν τους φαντάζεσαι απλά..Τους φαντασιώνεσαι..Νομίζεις ότι είναι κάπου δίπλα σου. Τους μιλάς, τους νιώθεις..αλλά αυτοί δεν είναι εκεί . Ποτέ δεν ήταν. Ξαφνιάζεσαι ? 

  
    Άλλοι, χειροπιαστοί, αληθινοί, , είναι δίπλα σου, σου μιλάνε, σε αγγίζουνε. Τους βλέπεις συχνά..Αλήθεια τους

βλέπεις,  υπάρχουνε. Αλλά πλέον πώς θες να καταλάβεις την διαφορά του φανταστικού και του πραγματικού? Αφού προτιμάς τους φανταστικούς σου φίλους.Σ’ αγαπάνε πολύ στη φαντασία σου.Σε χαϊδεύουν για να κοιμηθείς. Κλαίνε μαζί σου. Σου κάνουν κοπλιμέντα και σε πηγαίνουν ταξίδια αλλού, κοντά μακριά, όπου θέλεις εσύ σε πάνε.Αυτό έχει σημασία.

   
     Και όπως βλέπεις πάλι η κουβέντα σ’ αυτούς πάει. Δεν υπάρχουν όμως, ξέρεις ότι είναι η αυταπάτη σου. Άδικα περιμένεις. Δεν θα ‘ρθει τίποτα. Ούτε φωνή , αλλά ούτε και ακρόαση. Μια κακή συνήθεια που σου τρώει το χρόνο. Αυτό είναι. Είσαι σίγουρος πως υπάρχουν γύρω σου τ’ αληθινά. Δεν τα προτιμάς όμως.

     Κοίτα τον εαυτό σου τελευταία φορά στον καθρέφτη. Κανείς δίπλα σου. Είσαι εσύ μόνο. Εσύ και το κεφάλι σου

που σε κάνει ότι θέλει αντί να το κάνεις ότι θέλεις εσύ. Ξαναθυμήσου Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω.. Κανείς δεν κοιμάται δίπλα σου. . Δεν σε κατηγορώ παρ’ όλα αυτά γιατί η μοναξιά δημιουργεί φιγούρες. Οι πραγματικοί δεν είναι πάντα δίπλα σου. Η πραγματικότητα σου τη δεδομένη στιγμή είναι μια άδεια θέση στον καναπέ, μια άδεια θέση στο τραπέζι, μια άδεια θέση στο κρεβάτι σου.

    
     Ξανακοίτα όμως στον ραγισμένο καθρέφτη που πλέον έχεις σπάσει με τα χέρια σου για να επιβεβαιώσεις την αλήθεια του. «Αλήθεια ή ψέματα;» Σε ρωτάει. Αλήθεια του απαντάς. Και τότε τα κομμάτια πέφτουν στο πάτωμα, καθώς από πίσω τους ξεπροβάλλει ο τοίχος.

Σπάσ’ τον.

                        - 7cm-

                                                Σκοτεινή   συντεχνία

Η ζήλια είναι νόσος. Εμείς φορείς.

     Είναι ενέργειά. Άσχημη, φθονερή. Μοιάζει με θύελλα. Ορμητική φέρνει την καταστροφή. Μπορεί να τα σαρώσει όλα στο διάβα της. Δεν το κάνει όμως φανερά. Είναι δειλή. Καταστρέφει τα πάντα με το γάντι. Με μια καλή δικαιολογία. Δεν αφήνει πίσω της σπασμένα αντικείμενα. Σπασμένες καρδιές. Σπασμένες περιφάνειες. Τα ραγίσματα είναι αυτά που της αρέσουν. Ραγισμένα αντικείμενα, καρδιές και περιφάνειες. Λατρεύει να βλέπει το σημάδι της. Λατρεύει να ξέρει πως πέρασε απο κεί. Να ξέρει πως το αντικείμενο του πόνου, το ραγισμένο υποφέρει. Δεν δίνει προοπτικές να γιατρευτεί κι αν γιατρευτεί θα πάρει χρόνο.

     Βρισιές γυρνάνε μέσα στο κεφάλι . Αυτές δεν συγκρίνονται όμως με τα συναισθήματά . Αυτά είναι πιο υβριστικά. Είναι βίαια, δολοφονικά. Σκοτώνουν. Τσαλακώνουν την εικόνα σου. Σε θέλουν τιποτένια, μικρή. Έτοιμη να συνθλιφτείς.
    Αφού ξεφτιλίσω την απαίσια μικρή σου φιγούρα περνάω στα ενδότερα. Στην ψυχή μου. Φορέας κι αυτή απ' το

βρωμερό σημάδι. Ζήλια πάλι. Ώρα να ξεπαστρέψω τον εαυτό μου. Ώρα να με κατηγορήσω για τη μικρότητά μου. Τη βλακεία μου. Για την ώρα που σπαταλάω για να περάσω πάλι απ' αυτή την επώδυνη διαδικασία. Κάποιος πρέπει να φταίει. Εγώ, εσύ ή αυτός. Κάποιος ή κάτι που ξαφνικά με εξφενδονίζει χιλιόμετρα μακριά σου.

Συναισθήματα δυνατά. Μαύρα.

                                                                             
                                                              -6cm-

       Πρόωρο ευχαριστήριο

     Όλα ξεκινάνε από ένα μικρό χτύπημα στη καρδιά. Μια λέξη «χανόμαστε».. Άλλοι δένονται, άλλοι όχι. Αλήτες.

Ταξιδιώτες. Έχουν μάθει πως κανένας δεν ανήκει σε κανέναν. Έχουν μάθει πως η μόνη παρέα στο ταξίδι τους είναι ο εαυτός  τους κι ότι μετράει γι αυτούς.

     Φεύγεις σε λίγο. Αύριο ίσως, μεθαύριο ; Σ’ ένα μήνα, σε ένα χρόνο; Έχει διαφορά; Εμένα το ίδιο θα μου λείπεις. Αναφέρομαι σε κάτι που δεν ήρθε ακόμα. Θα περάσει ο καιρός και ίσως όλα μείνουν ίδια.
     Εμένα η σκέψη με κλότσησε στην καρδιά. Θα έχεις δίκιο αν φύγεις. Έτσι θα μου μάθεις και μένα πως δεν μου ανήκει κανείς και τίποτα. Θα είμαι χαρούμενη για σένα ακόμη και όταν σε βλέπω από μακριά και δεν έρθω να σου μιλήσω. Και το χαμόγελο πάλι σκάει στο πρόσωπό μου από χαρά που είσαι εκεί που θέλεις να είσαι. Μακριά αλλά όμορφα.

      Μην ανησυχείς για μένα. Είναι η ευαίσθητη μεριά που σου φανέρωσα αλλά ποτέ δεν περίμενες να δεις κατά πρόσωπο. Κι όταν την είδες θεώρησες ότι ήρθε η στιγμή της φυγής. Ο θυμός με παράτησε. Θέλω να σε ευχαριστήσω για όσα μου έδωσες.

                                                   

                                                                -5cm-


A  love letter

To a stranger.

    Ξύπνησα μπερδεμένη. Μερικές φορές οι απαντήσεις δεν έρχονται εκεί που το περιμένεις αλλά σε αιφνιδιάζουν πρωί μεμια καλημέρα. Tο όνειρο υπαγορεύει μια απάντηση. Αναστάτωση.

   
    « Ένας ιππότης της ζωής σου. Συμμετέχεις στις μάχες που δίνει. Ρισκάρεις να πεθάνεις και συ μαζί του. Σε κάποια μάχη όμως θα χαθεί. Ο ιππότης είναι πια φάντασμα. Δεν μπορείς να χαρίσεις την ψυχή ξανά στον ιππότη. Τότε έχεις δύο επιλογές. Να υμνείς τα κατορθώματά του αιώνια ως γενναία . Ή να μπεις στη μάχη ξανά. Με τον επόμενο ιππότη.»

    Το όνομά του Έρωτας.

    Καλημέρα.

                                                                     -4cm-





Γοητευτική Παραφύση

     «Είμαι ερωτευμένος με τους ανθρώπους» μου είχε πει ένας φίλος. Δεν τον κατάλαβα τότε. Μέχρι που γνώρισα άλλον έναν.«Είμαι ερωτευμένος με τους ανθρώπους» είπε και αυτός. Ήρθε σαν επιβεβαίωση.

     
       Είναι τρελοί οι άνθρωποι. Υπάρχει τόσο πάθος μέσα τους. Άλλοι το κρύβουν, άλλοι το δίνουν ..Δεν ξέρω τί είναι το πάθος.Μήπως έχεις σκεφτεί εσύ; Δώσε μια ώθηση στη ζωή σου και άσ’ την να κυλίσει… Σε κάτι θα έχεις βάλει πάθος… Δεν μπορεί. Ζούμε, αγαπάμε, πληγωνόμαστε, ξαναστεκόμαστε. Βλέπουμε τον εαυτό μας χρόνια πίσω και σκεφτόμαστε «Έτσι ήμουν, έτσι είμαι. Διαφορά καμιά.. Διαφορά τεράστια.»
    Ο καθένας στον δικό του κόσμο κι όμως όλοι συνορεύουν.

    Όμως νιώθω όμορφα για αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται τόσο διαφορετικοί ανάμεσα στους άλλους. Θα δώσουν  σημασία στον barman πίσω απ’ την μπάρα.. Θ’ ακούσουν ένα τραγούδι και θα χορέψουν με το ευτυχισμένο τους ύφος. Με όμορφα ποιητικά λόγια θα σου περιγράψουν τη ζωή.

    Μας δίνουν δώρα αυτοί. Απαντούν στα ερωτήματά μας πριν καν τους τα θέσουμε. Ίσως σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις.

    Δοκίμασέ το. Είναι εκείνοι με την σιωπηλή και ταυτόχρονα κραυγαλέα αύρα που σε κρατάνε τόσο κοντά τους που δεν θες να φύγεις.

Είναι ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ. Μαζί σου.

Και μαζί σου.

ΚΑΙ μαζί σου!

Σου θυμίζουν το μικρό ή μεγάλο πράγμα που σε κάνει μοναδικό. Σου θυμίζουν πόσο όμορφα μάτια έχεις. Ακούνε την καρδιά σου. Γεύονται κάθε σου συναίσθημα χωρίς να πεις κουβέντα.

Είναι όμορφοι αυτοί οι άνθρωποι. Κι όταν σε αποχαιρετούν θες να τους ευχαριστήσεις. Χωρίς να ξέρεις ακριβώς το γιατί.. Δεν δέχονται να τους πεις «τιμή μου, αλλά η παρουσία σου δίπλα τους είναι γι αυτούς η τιμή.

     Νιώθω περιφάνεια να βρίσκομαι δίπλα σε εσάς. Κι αν δεν μπορώ να ορίσω το πάθος με λέξεις

θα του έδινα τη μορφή σας.

                                                     

                                                             -3cm-


                 Αποκόλληση

       Έκανες κι εσύ την προσπάθειά σου. Είσαι μακριά από εκεί που ξεκίνησες. Μερικές φορές σίγουρα σου φαίνεται

καλύτερα από μακριά. Ασχέτως αν σου λείπει. Αυτό που πάντα χαλάει την προσπάθεια είναι ότι πάντα υπάρχει ΠΑΡΑΠΕΡΑ.

      Υπάρχει κι άλλο που δεν είχεις ακόμα την ευκαιρία να ζήσεις. Ή ακόμα δεν ήρθε η στιγμή του. Υποθετικά όλα παίρνουν το χρόνο τους .Υποθετικά.

     Χιλιόμετρα μακριά από εδώ όνειρα γίνονται αληθινά . Και συ το ζεις εδώ. Όλο ή ένα μικρό κομμάτι του. Μέσα στην όμορφα βρώμικη πόλη σου. Ποτέ όμως δεν ξεχνάς ότι υπάρχει π α ρ α π έ ρ α. Αν φοβάσαι θες να μείνεις, αν σε κατατρώει η επιθυμία θες να φύγεις . Νιώθεις  ότι τελείωσε το όνειρο εδώ; Ήρθε η ώρα να φύγεις; Ένα σπρώξιμο από τη θέση που συνήθιζες να ονειρεύεσαι.

    Αλλά πάντα το παραπέρα θα μένει χωρίς όνομα. Χωρίς σταθερή μορφή. Χωρίς ημερομηνία. Χωρίς τοποθεσία. Η μόνη μορφή είναι το λίγο παραπάνω. Αυτό που σου λείπει και πάντα θα σου λείπει όσο είσαι ε δ ώ.

             

                                                                                         -2cm-



                                                        Σανίδια

    Ένα σανίδι από πολλά σανίδια. Ένα σανίδι που ετοιμάζεις κάθε μέρα. Για να δώσεις πάνω σ’ αυτό την πιο όμορφη παράσταση. Μόνο που τότε δεν θα είσαι ένας άψυχος ερμηνευτής. Θα είσαι ο εαυτός σου.

    Είναι περίεργο πως το σανίδι μεταμορφώνει. Σε κάνει κάποιον άλλον. Κάποιον υπέροχο. Κάποιον που φοβάσαι να προδώσεις σε κάθε άλλη περίπτωση.

    Σ’ ένα σανίδι λοιπόν, στην ίδια θέση που βρισκόσουν και την προηγούμενη φορά. Όλα τα υπόλοιπα διαφορετικά. Ένας κύκλος σε φωτίζει κι ανάσες γρήγορες, κοφτές σε οδηγούν στο μοναδικό πράγμα που φοβήθηκες να πλησιάσεις. Την τρέλα.

    Έτσι, τη στιγμή που το σώμα μου ουρλιάζει από κούραση και τα γόνατά μου πονάνε, όταν η ψυχή μου αιμορραγεί και τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα, σκέφτομαι και δεν μπορώ να αντισταθώ στον εαυτό μου. Τότε το μυαλό μου, φωνάζει ένα και μόνο πράγμα. ΧΟΡΕΨΕ. Χόρεψε. Χόρεψε. Χόρεψε.

                                                                  
  
                                                         -1cm-

                                  8 εκατοστά πιο κοντά..
                                                                                                                                                                                                                  by Barbara Brave