Nέο Αίμα
Κείμενο: Mπαρδακά Βαρβάρα
O George, o Andreas, o Malapert κι ο Gonzo είναι οι Cherries On A Blacklist, ελληνικό κατά τα ¾ του συγκρότημα. Επιδιώκει να κάνει τη δική του μουσική, χωρίς συμβιβασμούς. Έδρα τους το Αμβούργο, όπου και συναντηθήκαμε στο studio, με πολλές μπίρες, ανάμεσα σε ενισχυτές και πιατίνια. Διαβάζοντας τους “Longterm goals” στον τοίχο του προβάδικου, αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο. «Άραγε, πόσο μακριά θέλουν να φτάσουν αυτά τα “κεράσια”;».
Cherries On A Blacklist. λοιπόν.Aπό πού προέκυψε τέτοιο όνομα;
ΜALAPERT: Η κύρια ιδέα του ονόματος ήρθε από έναν καλό μας φίλο που το είχε δει πριν από χρόνια σ'ένα όνειρό του. Ερμήνευσε το “Cherries” ως παρθένες που οδηγούνται στη σφαγή, προς κάτι αρνιτικό δηλαδή.Αυτή ήταν η δική του απόδοση.
ANDREAS :Αυτό που άρεσε σε μας είναι ότι το όνομα περικλύει το συναίσθημα ότι κάτι όμορφο, κάτι αγνό, χαλάει με κάποιο τρόπο. Είναι ο συνδιασμός ενός θετικού στοιχείου και ενός αρνιτικού, όπως η αλήθεια σε όλα τα πράγματα. Το όνομα δεν υποδεικνύει κάποια λύση ή κάποια στάση, απλά λέει ότι τα πράγματα είναι έτσι.
Η ιστορία σας είναι πως όλοι αφήσατε τη χώρα σας για τον ίδιο σκοπό και τελικά καταλήξατε στο Αμβούργο, στην ίδια μπάντα. Μετά απ'όλα αυτά οι Cherries On A Blacklist πιστεύουν στις συμπτώσεις;
GONZO: Εξαρτάται. Το ότι γνώρισα τα παιδιά, θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη σύμπτωση, αλλά το ότι αυτοί γνωρίστηκαν στην Ελλάδα και βρέθηκαν ξανά εδώ, δεν νομίζω πως ήταν σύμπτωση.
ΑNDREAS:Όλοι είχαμε τη μουσική στο μυαλό μας, όμως το πού θα μας βγάλει δεν το ξέραμε. Ένα μεγάλο κομμάτι ήταν σύμπτωση αλλά κατά κάποιο τρόπο το είχαμε ήδη σχεδιάσει. Ήμουν στη Γερμανία, όταν ήρθε ο George και ο Malapert , οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι μαζί και να δούμε τι θα συμβεί.
MALAPERT: Δεν πιστεύω ότι ήταν σύμπτωση, το θέλαμε και κάναμε τα πάντα για φτάσουμε σ'αυτό. Όλοι στο μέρος μας, είχαμε μια διαφορετική αντίληψη όσων βλέπαμε γύρω μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που φύγαμε, για να κάνουμε ότι θέλουμε, όπως θέλουμε με ανθρώπους που εμείς διαλέξαμε.Τη δική μας οικογένεια δηλαδή.
Και τώρα στο κυρίως θέμα. Τί μουσική παίζετε;
ANDREAS: Ο ήχος των Cherries περιέχει πολλά είδη μουσικής.Δεν είμαστε μόνο punk ή μόνο metal band, έχουμε την ενέργεια πολλών ειδών συνδιασμένα με μια δική μας ερμηνεία. Έτσι μπορείς να βρείς κάτι πολύ δυνατό, χαλαρό, ή τρελό στη μουσική μας.. Προσπαθούμε να κάνουμε, κάτι καινοτομικό,μοναδικό και ελεύθερο.
GONZO: Ποτέ δεν προσεγγίζουμε κάθε κομμάτι με τον ίδιο τρόπο.Όλα είναι μιξαρισμένα διαφορετικά,όλα έχουν γίνει διαφορετικά.Ακόμη κι αν η ιδέα πίσω από κάποια τραγούδια είναι η ίδια , πάντα στο τέλος καταλήγουν να είναι μοναδικά.
MALAPERT: Βασιζόμαστε σε μια μεγάλη κλίμακα δυναμικής, όμως όλοι μεγαλώσαμε με τη rock, οπότε έχουμε μια τάση προς τους δυνατούς ήχους. Είναι σημαντικό για εμάς, να διατηρούμε την ελευθερία, ώστε να παίζουμε τη μουσική που θέλουμε και αυτό που μας εκφράζει.Δεν θέλήσαμε ποτέ να βάλουμε τη μουσική μας σε φόρμες, να πούμε “παίζουμε ΑΥΤΟ”.Η ιδέα είναι να δοκιμάζουμε και να βλέπουμε αν αυτό που βγαίνει μας αρέσει.
Τί έχετε κάνει σαν Cherries On A Blacklist; Τo κοινό πώς αντιδράει;
ΑNDREAS: Ξεκινήσαμε μ' ένα demo με 4 κομμάτια. Είχαμε διαφορετικό vibe εκείνη την περίοδο, διότι είχαμε και διαφορετικό τραγουδιστή. Αυτό το demo μας βοήθησε να κάνουμε τις πρώτες μας εμφανίσεις στη Γερμανία. Παίχτηκε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς σε Γερμανία, Αυστρία και Ελλάδα, όπως επίσης γράφτηκαν κριτικές του demo μέχρι και σε Oλλανδικά websites. Ακολουθήσανε πολλές συναυλίες με αποτέλεσμα να φύγουν πάνω από 1000 κομμάτια του demo. Όσο αφορά τα live, προσπαθούμε να κάνουμε όσα περισσότερα γίνεται .Βλέπεις πολλούς να βγάζουν ένα album με το super promotion και στα live είναι χάλια .Σίγουρα δεν είμαστε απ' αυτούς. Απολαμβάνουμε να παίζουμε live, να δίνουμε την ενέργειά μας στο κοινό και να λαμβάνουμε τη δική του.
GONZO: Οι αντιδράσεις διαφέρουν από live σε live Πολλές φορές εξαρτάται απ' το που παίζεις. Η μουσική μας έχει πολλά στοιχεία κι έτσι κάθε τραγούδι ελκύει διαφορετικά άτομα.
ΜALAPERT: Κάτι άλλο που παίρνουμε σαν καλό σημάδι είναι ότι έρχονται και μας λένε “Δεν ακούω αυτή τη μουσική, αλλά ΕΣΕΙΣ μου αρέσετε”. Αυτή η αντίδραση έρχεται από hip-hopers, από άλλους που ακούνε house, punk, metal ή ακόμα κι από κάποιους που δεν ακούνε καν σκληρή μουσική.
Τον Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε και το deput album σας με τίτλο Lakafigo.Πόσο καιροί πήραν οι ηχογραφήσεις; Σας επηρέασε η δημιουργία του ;
MALAPERT: Δεν είμαστε και τόσο καλοί με τους αριθμούς...!(Γέλια) Ξεκινήσαμε το Νοέμβριο του '09 και τελειώσαμε το Μάρτιο του '10. Πήρε αρκετό καιρό για να τελειώσουμε. Ο λόγος ήταν ότι δεν είχαμε κλείσει το studio για μια συνεχόμενη περίοδο, οπότε ηχογραφούσαμε σπαστά.
ΑNDREAS: Η παραγωγή έγινε απ' τον Olman Viper, τον γνωρίζαμε σχεδόν ένα μήνα πριν μπούμε για τις ηχογραφήσεις. Ήταν μια καινούργια κατάσταση για όλους μας, οπότε οι δυο πρώτες μέρες ήταν μια προσαρμοστική περίοδος. Μετά απ' αυτό πήγε πολύ καλά, είχαμε ωραίο κλίμα στις ηχογραφήσεις, μπύρες, γέλια και πολλές διαφωνίες(γέλια).Γενικά όλη αυτή η διαδικασία μας άλλαξε. Ποτέ δεν μπορούσα να με φανταστώ να τραγουδάω, ούτε κι οι άλλοι και τώρα να' μαστε. Όλη αυτή η διαδικασία είναι καινούργια για όλους μας.
Τί μπορεί να βρεί κανείς στο Lakafigo,τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά;
ΑNDREAS: Στο studio προσεγγίσαμε πολλές μεθόδους ηχογράφησης. Θέλαμε όλα να είναι “ωμά”, σαν τα live.O παραγωγός έλεγε “Ηχογραφούμε τώρα”, παίζαμε και αυτό ήταν. Αρπάζαμε τη στιγμή. Είχαμε ήδη έτοιμα κομμάτια πριν μπούμε στο studio, που αλλάξαμε τελείως λόγω των φωνητικών, δίνοντας τους καινούργιο vibe.Κάποια ήταν πιο παλιά, κάποια άλλα ήρθαν στην πορεία.
MALAPERT: Το ίδιο θέλαμε και για τους στίχους. Η προσπάθειά μου προσωπικά είναι να είμαι ειλικρινής απέναντι στα συναισθήματά μου και σ' αυτά που θέλω να εκφράσω. Όταν το κάνει κανείς αυτό, πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα την σκληρότητα και την ωμότητα. Δεν γράφω κάτι για να καταλάβει κάποιος κάτι συγκεκριμένο, ούτε μπορώ να δώσω ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο στο album. Οι στίχοι αλλάζουν κι αν είναι καλοί θα μιλάνε στον καθένα για κάτι ξεχωριστό.
GONZO: Γενικά μας αρέσει να παίζουμε με το μυαλό των άλλων. Αυτό κάναμε από το όνομα του album μέχρι το tracklist και γι' αυτό έχουμε κομμάτια ελληνικά, ισπανικά και γενικά αναμιγνύουμε τις γλώσσες.
Το Promotion το ελένχετε αποκλειστικά εσείς. Δύσκολη απόφαση κι όμως καταλήξατε σ'αυτήν.
MALAPERT: Είμαστε control-freaks. Όχι μόνο για τη μουσική, αλλά για ότι έχει σχέση με εμάς. Για να δουλέψει κανείς μαζί μας πρέπει να μας καταλάβαίνει και να μας εμπιστευεται, να δεχετε ότι κάνουμε τα πάντα με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν συμβιβαζόμαστε εύκολα.
Τί κάνει την συνεργασία των Cherries μοναδική σε σύγκριση με άλλες τους παρελθόντος;
MALAPERT: Μ'αρέσει αυτή η ερώτηση....
ANDREAS: Έχω παίξει με μερικά συγκροτήματα. Όμως ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν η ώρα να κολλήσω με κάποιο απ' αυτά. Δεν ένιωθα πως αυτοί ήταν οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. Με τους Cherries όμως το ένιωσα, αυτό είναι για μένα. Προς το παρόν είμαι ερωτευμένος μ' αυτό το συγκρότημα.
MALAPERT: Έχω παίξει με πολύ κόσμο. Ένας από τους λόγους που κάνει την συνεργασία των Cherries μοναδική είναι ότι για πρώτη φορα η χημεία ταιριάζει απόλυτα κι όλοι έχουν ένα κοινό στόχο.
GONZO: Στο Μεξικό είχα δύο συγκροτήματα, έπαιζα κιθάρα τότε. Τα παιδιά θέλανε να κάνουνε πολλά, αλλά μείνανε στα λόγια κάτι που δεν συμβαίνει με εμάς. Εδώ τα άτομα με πήρανε τηλέφωνο μια Κυριακή στις 5 το πρωί για να μου προτείνουν να μπω στο συγκρότημα. Οποιοσδήποτε άλλος και να το έκανε αυτό, θα νόμιζα ότι πρόκειται για φάρσα και θα τους έβριζα.
MALAPERT: (Γέλια)Σκεφτήκαμε πολύ κόσμο, αλλά ο Gonzo ήταν ο πιο κατάλληλος γιατί ερχόταν στις συναυλίες, βγαίναμε μαζί, καταλαβαινόμασταν κι αυτό ήταν σημαντικό γιατί πρώτα απ' όλα σε ένα συγκρότημα πρέπει να υπάρχει η φιλία.
Στο κομμάτι σας Goat in the Yard,υπάρχουν οι εξής στίχοι:”don't be afraid to follow your dream,don't hesitate even for a second”.Πόσο δύσκολο είναι τελικά να πραγματοιποιήσεις τα όνειρά σου;
ANDREAS: Το ν' ακολουθήσεις τ' όνειρό σου, ότι κι αν είναι αυτό, πρέπει να ξέρεις ότι θα θυσιάσεις πολλά για να φτάσεις μέχρι εκεί. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και μετά το κάνεις, δεν χρειάζεται να φοβάσαι να ρισκάρεις. Πολλοί λένε “έχω αυτό το όνειρο” και όταν έρθει η στιγμή να το πραγματοποιήσουν, βλέπουν πόση προσπάθεια χρειάζεται και τελικά παραιτούνται.
MALAPERT: Ένα όνειρο σταδιακά αλλάζει, ποτέ δεν σταματάει. Προσωπικά, αν δεν κάνω κάτι νιώθω καταθλιπτικά. Όπως λένε οι Roxette”Listen to your heart” (μας τραγουδάει ο Μalapert και γελάει). ”Άκου” λοιπόν τι θες να κάνεις, ποιος είσαι και ποιος θες να γίνεις. Φυσικά τα πράγματα στη ζωή μπορούν ν' αλλάξουν σ' ένα δευτερόλεπτο, δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου συμβεί. Αλλά δεν μπορείς να ζεις μ' αυτό το φόβο, ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Η μουσική αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας αυτή τη στιγμή.Τελικά, τί είναι για σας η μουσική;
ANDREAS: Για μένα η μουσική είναι τα πάντα. Ξέρω ότι είναι κλισέ αλλά είναι η θρησκεία μου, χωρίς μουσική μάλλον θα είχα αυτοκτονήσει. Θα πήγαινα σ' ένα μικρό νησί να ψαρεύω. Για μένα η μουσική είναι τρόπος έκφρασης, άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι γράφουν βιβλία, εγώ παίζω μουσική.
GONZO: Άρχισα να παίζω όταν ήμουν 14,δεν έπαιζα και από τόσο νωρίς. Πρώτος ο πατέρας μου, μου έδειξε το μοναδικό τραγούδι που ήξερε, το “La Bamba”(γέλια).Αλλά μου έμαθε και πολλά για τα 70's, όπως και για τους Led Zeppelin που είναι κι ένα από τ' αγαπημένα μου συγκρότηματα.Μου άρεσε πολύ η μουσική και μια μέρα τους ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ μ' αυτήν. Βέβαια, δεν ήταν και πολύ χαρούμενοι όταν το άκουσαν, μου είπαν πως θα πεθάνω απ' την πείνα. Αλλά ένιωσα ότι χρειαζόμουνα κάτι να εκφραστώ, αν δεν το έχεις αυτό μάλλον θα νιώθεις χάλια για όλη σου τη ζωή.
ΜALAPERT: Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που μπορώ να μιλήσω. Σ΄ όλες τις άλλες μπορούν να με παρεξηγήσουν. Είναι το μόνο πράγμα που εμπιστεύομαι στη ζωή, γιατί είναι πάντα εκεί όταν το θέλω. Μπορώ ν' ακούσω κάτι που εκφράζει τα συναισθήματά μου ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και με έναν καλό φίλο δεν μπορείς να το έχεις αυτό, να είναι εκεί όταν θες, να σε ακούσει, να σε καταλάβει ή και να σου πει αυτά που έχεις ανάγκη ν' ακούσεις. Δεν διαλέγουμε εμείς τη μουσική. Αυτή μας διαλέγει.
Αγάπη για τη μουσική, αγάπη για το συκγρότημα.Πού βλέπετε να σας οδηγεί όλη αυτή η αγάπη;
GONZO: Είναι το μόνο πράγμα για το οποίο δεν γράφουμε. Αλλά ναι, απολαμβάνουμε τη στιγμή και αυτό που κάνουμε.
ANDREAS: Πολύ αγάπη, όντως. Αγαπώ αυτή την περίοδο της ζωής μου, είναι δημιουργική, προκλητική και είναι.. τέλεια. Για μένα αυτή την περίοδο όλα είναι σχετικά με το συγκρότημα, να τα καταφέρουμε και να πάμε πιο πέρα.. Είμαστε κάθε μέρα μαζί, μιλάμε συνέχεια, όλα όμως είναι γύρω απ' το συγκρότημα. Τι θα κάνουμε, ποια είναι τα επόμενα σχέδια. Είναι η κόλλα που μας κρατάει μαζί. Φυσικά είμαστε φίλοι, αλλά εκεί έχουμε εστιάσει τώρα, όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζει να τ' αναφέρω. Αυτό είναι η ζωή μου. Κάνουμε αυτό που κάνουμε και περιμένουμε να δούμε πόσο μακριά μπορεί να μας βγάλει.
ΜALAPERT: Όλα έχουν να κάνουν με το συγκρότημα. Ότι και να κάνουμε, είτε να πάμε για φαγητό ή οτιδήποτε λέμε “ας κάνουμε κάτι δημιουργικό για το συγκρότημα”. Είναι αρρώστια. Θα μας πεθάνει στο τέλος!(γέλια)Αλλά όπως είπε κι ο Αndreas περιμένουμε να δούμε πόσο μακριά θα μας βγάλει..
Aπό Αthensvoice
Αναρτήθηκε από Τα Λογια μου Συμβολαιο στις 4:11 π.μ. 0 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook
Interview από τους Bleeze-Aναδημοσίευση από Μουσικό Βlog Sawbiz
Στις 11 Ιανουαρίου οι Bleeze εμφανίστηκαν live στο Κ44. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος και οι Bleeze δώσανε ρέστα με μια πολύ δυνατή παρουσία παίζοντας κομμάτια απ' τον πρώτο τους δίσκο Echoism και μερικά covers. Μετά το live, γνώρισα τα παιδιά, κι έτσι με όλη την ενέργεια του live, και με την τρέλα που κουβαλάνε από μόνοι τους, μου παραχωρήσανε 20 λεπτά για ένα interview, σ' ένα αμάξι μέσα σε μια κεφάτη ατμόσφαιρα, έτσι απλά!
Όταν κλείσατε το live με τη διασκευή του Dig up her bones των Misfits, κάποιος σχολίασε “ αυτό είναι το style των Bleeze, πιο progressive”. Τί θα του απαντούσατε?
ΘΑΝΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου το style μας. Το ότι του άρεσε το κομμάτι δεν έχει να λέει ότι μας ταιριάζει. Εμείς έχουμε πολύ διαφορετικό ήχο, πολύ διαφορετική προσέγγιση στη μουσική, στα είδη, στo παίξιμο, σε όλα.
ΑΝΤΡΕΑΣ: Ήταν μια απόφαση στιγμής. Ζητήθηκε ένα ακόμη κομμάτι απ' το κοινό και πέταξε ο 2ος κιθαρίστας την ιδέα ,μιας και το είχαμε παίξει σένα live acoustic.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Το προηγούμενο live ήταν ακουστικό, δεν μπορούσαμε να παίξουμε ηλεκτρικά γιατί είχε κάνει εγχείρηση ο Αντρέας στο πόδι του, οπότε ήταν ένα απ' τα κομμάτια που είχαμε έτοιμα.
Τότε πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήχο σας?
ΑΝΤΡΕΑΣ: Γενικά δεν μπορούμε να ορίσουμε ακριβώς το είδος μας. Πλησιάζει σε αρκετά είδη, έχουμε ένα δικό μας style αλλά νομίζω πώς όλοι προτιμούμε να λέμε ότι παίζουμε κάτι δικό μας. Είναι δύσκολο να φτιάξεις ένα καινούργιο είδος άρα έχεις απλά πολλές επιρροές από άλλα.
Ποιά είναι η ιστορία των Bleeze?
ΘΑΝΟΣ: H ιστορία ξεκινάει μια Παρασκευή μεσημέρι. Ήμασταν με κάτι φίλους στην πλατεία της Αγίας παρασκευής και παίζαμε κιθάρα μετά το σχολείο, πριν 3 χρόνια. Περάσανε ο Γιάννης, ο Αντρέας κι ένα άλλο παιδί που ήταν παλιά στους Bleeze. Αράξανε μαζί μας ,τους άρεσε η όλη φάση και είπαν σε μένα και σε ένα άλλο παιδί να πάμε μαζί τους για πρόβα- είχαν τότε ένα σχηματάκι το οποίο διαλύθηκε . Εμένα με πήραν για κιθάρα στην αρχή αλλά επειδή είχαν όλοι απαράδεχτες φωνές, βαλαν εμένα, που ήταν ακόμη πιο απαράδεχτη αλλά δεν το παραδεχόντουσαν(γέλια)και κάπως έτσι έφτιαξε το πράγμα. Η τελική σύνθεση κατέληξε προ δύο μηνών, με τον Γιάννη στην κιθάρα, τον Αντρέα στα τύμπανα, τον Ξενοφώντα στο μπάσο, τον Αντρέα το Μαστοράκο στη δεύτερη κιθάρα και μένα στη φωνή.
Έχετε βγάλει ένα album, το Echoism.Πώς προέκυψε?
ANΤΡΕΑΣ: Είχαμε κομμάτια απ' την αρχή. Με το που γίναμε μπάντα αρχίσαμε να γράφουμε. Κάποια στιγμή, μετά από τα τρία χρόνια ύπαρξης μας είπαμε να βγάλουμε μια πιο σωστή δουλειά, πιο σοβαρή, πιο προσεγμένη.
ΘΑΝΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι είχαμε γράψει αρκετά κομμάτια, αλλά κάποια στιγμή ένας φίλος-γνωστός με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει “άκουσα ένα κομμάτι σας στο MySpace” (το είχαμε ηχογραφήσει πρόχειρα σένα σπίτι)”μας άρεσε πολύ και θα θέλαμε να σας κάνουμε παραγωγή”. Αυτή η εταιρία ονομάζεται Room Recordings και ξεκινήσαμε μαζί σ' ένα οχτάμηνο να βγάλουμε το δίσκο, παραγωγές , ιστορίες..Το mastering έγινε στην Αγγλία στο Abbey Roads , εκεί που είχαν ηχογραφήσει και οι Beatles!
Θα ήθελα να μου περιγράψετε όχι τόσο τον ήχο, αλλά το “mood'' του δίσκου.
ΘΑΝΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα κομμάτια γράφονται σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής ενός ανθρώπου. Όσα κομμάτια έχουμε γράψει έχουν ένα μελαγχολικό ύφος. Βέβαια όταν μπήκαμε στη λογική να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας, δεν πήγαμε να ηχογραφήσουμε κάτι έτοιμο. Μπήκαμε στη λογική της παραγωγής από ένα σημείο και μετά. Οπότε μας βοήθησαν σε αρκετά πράγματα και οι παραγωγοί μας, ο Χρήστος και ο Τέο από την Room Recordings. Μας κάλυψαν κάποια κενά τα οποία ίσως είχαμε, μετριάσαμε κάποια πράγματα τα οποία ίσως δεν ήταν καλά, ίσως και να ήτανε, και μας βοήθησαν να πάρουμε ένα πιο συγκεκριμένο ύφος το οποίο φυσικά με τον καιρό άλλαξε.
ΑΝΤΡΕΑΣ: Γενικά το Echoism βγήκε πιο ατμοσφαιρικό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Είμαστε ικανοποιημένοι κατά ένα μεγάλο ποσοστό από το αποτέλεσμα, απλά δεν είναι κακό να παίζουμε και πιο δυνατά στα live, ο κόσμος το νιώθει περισσότερο.
Και όσο αφορά τα live?
ΑΝΤΡΕΑΣ: Έχουμε παίξει σε πάρα πολλούς χώρους στην Αθήνα, όπως στο Κύτταρο, το Gagarin και άλλα μέρη. Αλλά τώρα με το ατύχημα που είχα με το πόδι μου δεν μπορούσαμε για τρείς μήνες να παίξουμε live ξανά και γι' αυτό μας ήρθε η ιδέα του acoustic, όπου εγώ έπαιζα με το ένα πόδι σε ένα διαφορετικό σετ τυμπάνων κι έτσι κάναμε δύο live acoustic, ένα στη Σύρο σένα μαγαζί κι ένα στο Κύτταρο. Πήγανε πάρα πολύ καλά και τα δύο live κι ο κόσμος το ευχαριστήθηκε. Ακούσαμε πολύ καλά σχόλια και σκεφτήκαμε να κρατήσουμε κάποια στοιχεία απ' αυτό το acoustic.
Γιατί κάνετε μουσική και πού σκοπεύετε να πάτε?
ΘΑΝΟΣ: Γενικότερα στη ζωή τίποτα δεν πάει κάπου, η όλη ουσία είναι το ταξίδι. Οπότε θέλουμε να περάσουμε καλά, να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν, μας αφορούν και μας αντιπροσωπεύουν. Θέλουμε όσος κόσμος ακούσει κάποιο κομμάτι μας να καταλάβει πράγματα για όλο αυτό που σκεφτόμαστε, που έχουμε γράψει. Δεν θέλουμε να γίνουμε γνωστοί, αλλά να εμπνεύσουμε στον κόσμο κάποια πράγματα τα οποία ίσως δεν έχει σκεφτεί κι ίσως να εκφράσουμε συναισθήματα τα οποία δεν βγαίνουν μέσω του λόγου, με κάποιους στίχους που μπορεί να βοηθήσουν.
ΑΝΤΡΕΑΣ: Πρώτα το κάνουμε γιατί το γουστάρουμε, αγαπάμε τη μουσική. Μας ενδιαφέρει ν' ακουστεί η μουσική μας, να γουστάρει κι ο κόσμος μαζί μας. Σκοπός μας δεν είναι προφανώς το κέρδος απ' αυτό, σε καμία περίπτωση. Το πρώτο μας album το Echoism το κάναμε όλο με δικά μας έξοδα, και είναι πολλά τα έξοδα για κάτι τέτοιο. Το κάναμε γιατί γουστάραμε, γιατί θέλαμε μια πιο επίσημη δουλειά, γιατί απλά θέλαμε να έχουμε ένα δίσκο να δώσουμε σ' έναν φίλο έτσι απλά.
Μεγάλες δισκογραφικές- Μικρές μπάντες. Τί έχετε να πείτε?
ΑΝΤΡΕΑΣ: Γενικά δεν κυνηγήσαμε κάποια δισκογραφική. Γενικά δεν έχουμε βρει κάποια δισκογραφική που να πληρεί τα θέλω μας, τις προϋποθέσεις μας. Όσα συμβόλαια έχουμε δει δεν ταιριάζουν σ' αυτό που θέλουμε. Δεν είμαστε κλειστοί βέβαια, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει κάτι τέτοιο.
Τί σας δίνει η σκηνή που δεν σας δίνει η καθημερινότητα?
ANTΡΕΑΣ: Γκόμενες.(!) (Γέλια) Η αλήθεια είναι πώς όταν θέλεις να βγάλεις ενέργεια πάνω στη σκηνή ταυτόχρονα φοβάσαι λίγο. Στην αρχή όταν κάνεις μικρά live, κι έχει 20-50 άτομα φοβάσαι πιο πολύ γιατί βλέπεις πρόσωπα και μπορείς και διακρίνεις. Ενώ στο School Wave, είχε από κάτω 6000 κόσμο, τότε τους βλέπεις σαν μάζα.
ΘΑΝΟΣ: Μετά το καλοκαίρι αρχίσαμε να αποκτάμε λίγο περισσότερο θράσος και να μην κοιτάμε τόσο κάτω, αλλά πιο πολύ να συνεννοούμαστε πάνω στη σκηνή μεταξύ μας, με βλέμματα και να υπάρχει το contact. Η αλήθεια είναι ότι μας πήρε πολύ καιρό να συνηθίσουμε την ιδέα της σκηνής, σε όλους μας. Ήμασταν πολύ κρύοι, κόκαλο. Εγώ συνήθως είχα τα χέρια σταυρωμένα, ο Γιάννης κι αυτός, σαν μολυβένιος στρατιώτης. Ο Αντρέας ότι και να έκανε δεν φαίνεται γιατί είναι πίσω, ο Ξενοφώντας ξενέρωτος! Καλά κι ο Αντρέας ο Μαστοράκος είναι καραγκιόζης από γεννησιμιού του! Αλλά μας βοήθησε πολύ γιατί έχει πολύ κέφι.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Βοήθησε πολύ στο ν' ανέβει η διάθεση. Ανέβασε όλο το συγκρότημα, και στο stage και στις πρόβες, άρα όλες οι αλλαγές φαίνεται ότι έγιναν για καλό τελικά.
Τελικά τί ενώνει κα τί χωρίζει τους Bleeze?
AΝΤΡΕΑΣ: Αυτή είναι μια ωραία ερώτηση, γιατί οι Bleeze είναι όλοι διαφορετικά άτομα με διαφορετικές ασχολίες και απόψεις. Αλλά το καλό είναι ότι καταφέραμε και δέσαμε όλες τις διαφορές.
ΘΑΝΟΣ: Όντως είμαστε πολύ διαφορετικά άτομα μεταξύ μας, πολύ διαφορετικές επιρροές, πολύ διαφορετικές απόψεις γενικά, πλακωνόμαστε πολύ εύκολα. Μερικοί είναι σοβαροί μερικοί όχι, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα χρειαζόμαστε και τα δύο, αλλιώς δεν πάμε μπροστά. Μια τέτοια μίξη μπορεί να είναι καταστροφική και θα μπορούσε να είναι το τέλος της μπάντας .Εμείς απλά είμαστε πειθαρχημένοι και έχουμε περίπου το ίδιο “θέλω”.
AΝΤΡΕΑΣ: Όσο διαφορετικοί και να είμαστε όμως , όλοι είμαστε τρελαμένοι με τους Bleeze. Είμαστε δεμένοι πια μ αυτή τη μπάντα. Μας ενώνει η μουσική, παίζουμε το δικό μας είδος, παίζουμε Bleeze.
Κείμενο: Mπαρδακά Βαρβάρα
O George, o Andreas, o Malapert κι ο Gonzo είναι οι Cherries On A Blacklist, ελληνικό κατά τα ¾ του συγκρότημα. Επιδιώκει να κάνει τη δική του μουσική, χωρίς συμβιβασμούς. Έδρα τους το Αμβούργο, όπου και συναντηθήκαμε στο studio, με πολλές μπίρες, ανάμεσα σε ενισχυτές και πιατίνια. Διαβάζοντας τους “Longterm goals” στον τοίχο του προβάδικου, αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο. «Άραγε, πόσο μακριά θέλουν να φτάσουν αυτά τα “κεράσια”;».
Cherries On A Blacklist. λοιπόν.Aπό πού προέκυψε τέτοιο όνομα;
ΜALAPERT: Η κύρια ιδέα του ονόματος ήρθε από έναν καλό μας φίλο που το είχε δει πριν από χρόνια σ'ένα όνειρό του. Ερμήνευσε το “Cherries” ως παρθένες που οδηγούνται στη σφαγή, προς κάτι αρνιτικό δηλαδή.Αυτή ήταν η δική του απόδοση.
ANDREAS :Αυτό που άρεσε σε μας είναι ότι το όνομα περικλύει το συναίσθημα ότι κάτι όμορφο, κάτι αγνό, χαλάει με κάποιο τρόπο. Είναι ο συνδιασμός ενός θετικού στοιχείου και ενός αρνιτικού, όπως η αλήθεια σε όλα τα πράγματα. Το όνομα δεν υποδεικνύει κάποια λύση ή κάποια στάση, απλά λέει ότι τα πράγματα είναι έτσι.
Η ιστορία σας είναι πως όλοι αφήσατε τη χώρα σας για τον ίδιο σκοπό και τελικά καταλήξατε στο Αμβούργο, στην ίδια μπάντα. Μετά απ'όλα αυτά οι Cherries On A Blacklist πιστεύουν στις συμπτώσεις;
GONZO: Εξαρτάται. Το ότι γνώρισα τα παιδιά, θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη σύμπτωση, αλλά το ότι αυτοί γνωρίστηκαν στην Ελλάδα και βρέθηκαν ξανά εδώ, δεν νομίζω πως ήταν σύμπτωση.
ΑNDREAS:Όλοι είχαμε τη μουσική στο μυαλό μας, όμως το πού θα μας βγάλει δεν το ξέραμε. Ένα μεγάλο κομμάτι ήταν σύμπτωση αλλά κατά κάποιο τρόπο το είχαμε ήδη σχεδιάσει. Ήμουν στη Γερμανία, όταν ήρθε ο George και ο Malapert , οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι μαζί και να δούμε τι θα συμβεί.
MALAPERT: Δεν πιστεύω ότι ήταν σύμπτωση, το θέλαμε και κάναμε τα πάντα για φτάσουμε σ'αυτό. Όλοι στο μέρος μας, είχαμε μια διαφορετική αντίληψη όσων βλέπαμε γύρω μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που φύγαμε, για να κάνουμε ότι θέλουμε, όπως θέλουμε με ανθρώπους που εμείς διαλέξαμε.Τη δική μας οικογένεια δηλαδή.
Και τώρα στο κυρίως θέμα. Τί μουσική παίζετε;
ANDREAS: Ο ήχος των Cherries περιέχει πολλά είδη μουσικής.Δεν είμαστε μόνο punk ή μόνο metal band, έχουμε την ενέργεια πολλών ειδών συνδιασμένα με μια δική μας ερμηνεία. Έτσι μπορείς να βρείς κάτι πολύ δυνατό, χαλαρό, ή τρελό στη μουσική μας.. Προσπαθούμε να κάνουμε, κάτι καινοτομικό,μοναδικό και ελεύθερο.
GONZO: Ποτέ δεν προσεγγίζουμε κάθε κομμάτι με τον ίδιο τρόπο.Όλα είναι μιξαρισμένα διαφορετικά,όλα έχουν γίνει διαφορετικά.Ακόμη κι αν η ιδέα πίσω από κάποια τραγούδια είναι η ίδια , πάντα στο τέλος καταλήγουν να είναι μοναδικά.
MALAPERT: Βασιζόμαστε σε μια μεγάλη κλίμακα δυναμικής, όμως όλοι μεγαλώσαμε με τη rock, οπότε έχουμε μια τάση προς τους δυνατούς ήχους. Είναι σημαντικό για εμάς, να διατηρούμε την ελευθερία, ώστε να παίζουμε τη μουσική που θέλουμε και αυτό που μας εκφράζει.Δεν θέλήσαμε ποτέ να βάλουμε τη μουσική μας σε φόρμες, να πούμε “παίζουμε ΑΥΤΟ”.Η ιδέα είναι να δοκιμάζουμε και να βλέπουμε αν αυτό που βγαίνει μας αρέσει.
Τί έχετε κάνει σαν Cherries On A Blacklist; Τo κοινό πώς αντιδράει;
ΑNDREAS: Ξεκινήσαμε μ' ένα demo με 4 κομμάτια. Είχαμε διαφορετικό vibe εκείνη την περίοδο, διότι είχαμε και διαφορετικό τραγουδιστή. Αυτό το demo μας βοήθησε να κάνουμε τις πρώτες μας εμφανίσεις στη Γερμανία. Παίχτηκε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς σε Γερμανία, Αυστρία και Ελλάδα, όπως επίσης γράφτηκαν κριτικές του demo μέχρι και σε Oλλανδικά websites. Ακολουθήσανε πολλές συναυλίες με αποτέλεσμα να φύγουν πάνω από 1000 κομμάτια του demo. Όσο αφορά τα live, προσπαθούμε να κάνουμε όσα περισσότερα γίνεται .Βλέπεις πολλούς να βγάζουν ένα album με το super promotion και στα live είναι χάλια .Σίγουρα δεν είμαστε απ' αυτούς. Απολαμβάνουμε να παίζουμε live, να δίνουμε την ενέργειά μας στο κοινό και να λαμβάνουμε τη δική του.
GONZO: Οι αντιδράσεις διαφέρουν από live σε live Πολλές φορές εξαρτάται απ' το που παίζεις. Η μουσική μας έχει πολλά στοιχεία κι έτσι κάθε τραγούδι ελκύει διαφορετικά άτομα.
ΜALAPERT: Κάτι άλλο που παίρνουμε σαν καλό σημάδι είναι ότι έρχονται και μας λένε “Δεν ακούω αυτή τη μουσική, αλλά ΕΣΕΙΣ μου αρέσετε”. Αυτή η αντίδραση έρχεται από hip-hopers, από άλλους που ακούνε house, punk, metal ή ακόμα κι από κάποιους που δεν ακούνε καν σκληρή μουσική.
Τον Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε και το deput album σας με τίτλο Lakafigo.Πόσο καιροί πήραν οι ηχογραφήσεις; Σας επηρέασε η δημιουργία του ;
MALAPERT: Δεν είμαστε και τόσο καλοί με τους αριθμούς...!(Γέλια) Ξεκινήσαμε το Νοέμβριο του '09 και τελειώσαμε το Μάρτιο του '10. Πήρε αρκετό καιρό για να τελειώσουμε. Ο λόγος ήταν ότι δεν είχαμε κλείσει το studio για μια συνεχόμενη περίοδο, οπότε ηχογραφούσαμε σπαστά.
ΑNDREAS: Η παραγωγή έγινε απ' τον Olman Viper, τον γνωρίζαμε σχεδόν ένα μήνα πριν μπούμε για τις ηχογραφήσεις. Ήταν μια καινούργια κατάσταση για όλους μας, οπότε οι δυο πρώτες μέρες ήταν μια προσαρμοστική περίοδος. Μετά απ' αυτό πήγε πολύ καλά, είχαμε ωραίο κλίμα στις ηχογραφήσεις, μπύρες, γέλια και πολλές διαφωνίες(γέλια).Γενικά όλη αυτή η διαδικασία μας άλλαξε. Ποτέ δεν μπορούσα να με φανταστώ να τραγουδάω, ούτε κι οι άλλοι και τώρα να' μαστε. Όλη αυτή η διαδικασία είναι καινούργια για όλους μας.
Τί μπορεί να βρεί κανείς στο Lakafigo,τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά;
ΑNDREAS: Στο studio προσεγγίσαμε πολλές μεθόδους ηχογράφησης. Θέλαμε όλα να είναι “ωμά”, σαν τα live.O παραγωγός έλεγε “Ηχογραφούμε τώρα”, παίζαμε και αυτό ήταν. Αρπάζαμε τη στιγμή. Είχαμε ήδη έτοιμα κομμάτια πριν μπούμε στο studio, που αλλάξαμε τελείως λόγω των φωνητικών, δίνοντας τους καινούργιο vibe.Κάποια ήταν πιο παλιά, κάποια άλλα ήρθαν στην πορεία.
MALAPERT: Το ίδιο θέλαμε και για τους στίχους. Η προσπάθειά μου προσωπικά είναι να είμαι ειλικρινής απέναντι στα συναισθήματά μου και σ' αυτά που θέλω να εκφράσω. Όταν το κάνει κανείς αυτό, πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα την σκληρότητα και την ωμότητα. Δεν γράφω κάτι για να καταλάβει κάποιος κάτι συγκεκριμένο, ούτε μπορώ να δώσω ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο στο album. Οι στίχοι αλλάζουν κι αν είναι καλοί θα μιλάνε στον καθένα για κάτι ξεχωριστό.
GONZO: Γενικά μας αρέσει να παίζουμε με το μυαλό των άλλων. Αυτό κάναμε από το όνομα του album μέχρι το tracklist και γι' αυτό έχουμε κομμάτια ελληνικά, ισπανικά και γενικά αναμιγνύουμε τις γλώσσες.
Το Promotion το ελένχετε αποκλειστικά εσείς. Δύσκολη απόφαση κι όμως καταλήξατε σ'αυτήν.
MALAPERT: Είμαστε control-freaks. Όχι μόνο για τη μουσική, αλλά για ότι έχει σχέση με εμάς. Για να δουλέψει κανείς μαζί μας πρέπει να μας καταλάβαίνει και να μας εμπιστευεται, να δεχετε ότι κάνουμε τα πάντα με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν συμβιβαζόμαστε εύκολα.
Τί κάνει την συνεργασία των Cherries μοναδική σε σύγκριση με άλλες τους παρελθόντος;
MALAPERT: Μ'αρέσει αυτή η ερώτηση....
ANDREAS: Έχω παίξει με μερικά συγκροτήματα. Όμως ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν η ώρα να κολλήσω με κάποιο απ' αυτά. Δεν ένιωθα πως αυτοί ήταν οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. Με τους Cherries όμως το ένιωσα, αυτό είναι για μένα. Προς το παρόν είμαι ερωτευμένος μ' αυτό το συγκρότημα.
MALAPERT: Έχω παίξει με πολύ κόσμο. Ένας από τους λόγους που κάνει την συνεργασία των Cherries μοναδική είναι ότι για πρώτη φορα η χημεία ταιριάζει απόλυτα κι όλοι έχουν ένα κοινό στόχο.
GONZO: Στο Μεξικό είχα δύο συγκροτήματα, έπαιζα κιθάρα τότε. Τα παιδιά θέλανε να κάνουνε πολλά, αλλά μείνανε στα λόγια κάτι που δεν συμβαίνει με εμάς. Εδώ τα άτομα με πήρανε τηλέφωνο μια Κυριακή στις 5 το πρωί για να μου προτείνουν να μπω στο συγκρότημα. Οποιοσδήποτε άλλος και να το έκανε αυτό, θα νόμιζα ότι πρόκειται για φάρσα και θα τους έβριζα.
MALAPERT: (Γέλια)Σκεφτήκαμε πολύ κόσμο, αλλά ο Gonzo ήταν ο πιο κατάλληλος γιατί ερχόταν στις συναυλίες, βγαίναμε μαζί, καταλαβαινόμασταν κι αυτό ήταν σημαντικό γιατί πρώτα απ' όλα σε ένα συγκρότημα πρέπει να υπάρχει η φιλία.
Στο κομμάτι σας Goat in the Yard,υπάρχουν οι εξής στίχοι:”don't be afraid to follow your dream,don't hesitate even for a second”.Πόσο δύσκολο είναι τελικά να πραγματοιποιήσεις τα όνειρά σου;
ANDREAS: Το ν' ακολουθήσεις τ' όνειρό σου, ότι κι αν είναι αυτό, πρέπει να ξέρεις ότι θα θυσιάσεις πολλά για να φτάσεις μέχρι εκεί. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και μετά το κάνεις, δεν χρειάζεται να φοβάσαι να ρισκάρεις. Πολλοί λένε “έχω αυτό το όνειρο” και όταν έρθει η στιγμή να το πραγματοποιήσουν, βλέπουν πόση προσπάθεια χρειάζεται και τελικά παραιτούνται.
MALAPERT: Ένα όνειρο σταδιακά αλλάζει, ποτέ δεν σταματάει. Προσωπικά, αν δεν κάνω κάτι νιώθω καταθλιπτικά. Όπως λένε οι Roxette”Listen to your heart” (μας τραγουδάει ο Μalapert και γελάει). ”Άκου” λοιπόν τι θες να κάνεις, ποιος είσαι και ποιος θες να γίνεις. Φυσικά τα πράγματα στη ζωή μπορούν ν' αλλάξουν σ' ένα δευτερόλεπτο, δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου συμβεί. Αλλά δεν μπορείς να ζεις μ' αυτό το φόβο, ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Η μουσική αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας αυτή τη στιγμή.Τελικά, τί είναι για σας η μουσική;
ANDREAS: Για μένα η μουσική είναι τα πάντα. Ξέρω ότι είναι κλισέ αλλά είναι η θρησκεία μου, χωρίς μουσική μάλλον θα είχα αυτοκτονήσει. Θα πήγαινα σ' ένα μικρό νησί να ψαρεύω. Για μένα η μουσική είναι τρόπος έκφρασης, άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι γράφουν βιβλία, εγώ παίζω μουσική.
GONZO: Άρχισα να παίζω όταν ήμουν 14,δεν έπαιζα και από τόσο νωρίς. Πρώτος ο πατέρας μου, μου έδειξε το μοναδικό τραγούδι που ήξερε, το “La Bamba”(γέλια).Αλλά μου έμαθε και πολλά για τα 70's, όπως και για τους Led Zeppelin που είναι κι ένα από τ' αγαπημένα μου συγκρότηματα.Μου άρεσε πολύ η μουσική και μια μέρα τους ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ μ' αυτήν. Βέβαια, δεν ήταν και πολύ χαρούμενοι όταν το άκουσαν, μου είπαν πως θα πεθάνω απ' την πείνα. Αλλά ένιωσα ότι χρειαζόμουνα κάτι να εκφραστώ, αν δεν το έχεις αυτό μάλλον θα νιώθεις χάλια για όλη σου τη ζωή.
ΜALAPERT: Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που μπορώ να μιλήσω. Σ΄ όλες τις άλλες μπορούν να με παρεξηγήσουν. Είναι το μόνο πράγμα που εμπιστεύομαι στη ζωή, γιατί είναι πάντα εκεί όταν το θέλω. Μπορώ ν' ακούσω κάτι που εκφράζει τα συναισθήματά μου ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και με έναν καλό φίλο δεν μπορείς να το έχεις αυτό, να είναι εκεί όταν θες, να σε ακούσει, να σε καταλάβει ή και να σου πει αυτά που έχεις ανάγκη ν' ακούσεις. Δεν διαλέγουμε εμείς τη μουσική. Αυτή μας διαλέγει.
Αγάπη για τη μουσική, αγάπη για το συκγρότημα.Πού βλέπετε να σας οδηγεί όλη αυτή η αγάπη;
GONZO: Είναι το μόνο πράγμα για το οποίο δεν γράφουμε. Αλλά ναι, απολαμβάνουμε τη στιγμή και αυτό που κάνουμε.
ANDREAS: Πολύ αγάπη, όντως. Αγαπώ αυτή την περίοδο της ζωής μου, είναι δημιουργική, προκλητική και είναι.. τέλεια. Για μένα αυτή την περίοδο όλα είναι σχετικά με το συγκρότημα, να τα καταφέρουμε και να πάμε πιο πέρα.. Είμαστε κάθε μέρα μαζί, μιλάμε συνέχεια, όλα όμως είναι γύρω απ' το συγκρότημα. Τι θα κάνουμε, ποια είναι τα επόμενα σχέδια. Είναι η κόλλα που μας κρατάει μαζί. Φυσικά είμαστε φίλοι, αλλά εκεί έχουμε εστιάσει τώρα, όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζει να τ' αναφέρω. Αυτό είναι η ζωή μου. Κάνουμε αυτό που κάνουμε και περιμένουμε να δούμε πόσο μακριά μπορεί να μας βγάλει.
ΜALAPERT: Όλα έχουν να κάνουν με το συγκρότημα. Ότι και να κάνουμε, είτε να πάμε για φαγητό ή οτιδήποτε λέμε “ας κάνουμε κάτι δημιουργικό για το συγκρότημα”. Είναι αρρώστια. Θα μας πεθάνει στο τέλος!(γέλια)Αλλά όπως είπε κι ο Αndreas περιμένουμε να δούμε πόσο μακριά θα μας βγάλει..
Aπό Αthensvoice
Αναρτήθηκε από Τα Λογια μου Συμβολαιο στις 4:11 π.μ. 0 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook
Interview από τους Bleeze-Aναδημοσίευση από Μουσικό Βlog Sawbiz
Στις 11 Ιανουαρίου οι Bleeze εμφανίστηκαν live στο Κ44. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος και οι Bleeze δώσανε ρέστα με μια πολύ δυνατή παρουσία παίζοντας κομμάτια απ' τον πρώτο τους δίσκο Echoism και μερικά covers. Μετά το live, γνώρισα τα παιδιά, κι έτσι με όλη την ενέργεια του live, και με την τρέλα που κουβαλάνε από μόνοι τους, μου παραχωρήσανε 20 λεπτά για ένα interview, σ' ένα αμάξι μέσα σε μια κεφάτη ατμόσφαιρα, έτσι απλά!
Όταν κλείσατε το live με τη διασκευή του Dig up her bones των Misfits, κάποιος σχολίασε “ αυτό είναι το style των Bleeze, πιο progressive”. Τί θα του απαντούσατε?
ΘΑΝΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου το style μας. Το ότι του άρεσε το κομμάτι δεν έχει να λέει ότι μας ταιριάζει. Εμείς έχουμε πολύ διαφορετικό ήχο, πολύ διαφορετική προσέγγιση στη μουσική, στα είδη, στo παίξιμο, σε όλα.
ΑΝΤΡΕΑΣ: Ήταν μια απόφαση στιγμής. Ζητήθηκε ένα ακόμη κομμάτι απ' το κοινό και πέταξε ο 2ος κιθαρίστας την ιδέα ,μιας και το είχαμε παίξει σένα live acoustic.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Το προηγούμενο live ήταν ακουστικό, δεν μπορούσαμε να παίξουμε ηλεκτρικά γιατί είχε κάνει εγχείρηση ο Αντρέας στο πόδι του, οπότε ήταν ένα απ' τα κομμάτια που είχαμε έτοιμα.
Τότε πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήχο σας?
ΑΝΤΡΕΑΣ: Γενικά δεν μπορούμε να ορίσουμε ακριβώς το είδος μας. Πλησιάζει σε αρκετά είδη, έχουμε ένα δικό μας style αλλά νομίζω πώς όλοι προτιμούμε να λέμε ότι παίζουμε κάτι δικό μας. Είναι δύσκολο να φτιάξεις ένα καινούργιο είδος άρα έχεις απλά πολλές επιρροές από άλλα.
Ποιά είναι η ιστορία των Bleeze?
ΘΑΝΟΣ: H ιστορία ξεκινάει μια Παρασκευή μεσημέρι. Ήμασταν με κάτι φίλους στην πλατεία της Αγίας παρασκευής και παίζαμε κιθάρα μετά το σχολείο, πριν 3 χρόνια. Περάσανε ο Γιάννης, ο Αντρέας κι ένα άλλο παιδί που ήταν παλιά στους Bleeze. Αράξανε μαζί μας ,τους άρεσε η όλη φάση και είπαν σε μένα και σε ένα άλλο παιδί να πάμε μαζί τους για πρόβα- είχαν τότε ένα σχηματάκι το οποίο διαλύθηκε . Εμένα με πήραν για κιθάρα στην αρχή αλλά επειδή είχαν όλοι απαράδεχτες φωνές, βαλαν εμένα, που ήταν ακόμη πιο απαράδεχτη αλλά δεν το παραδεχόντουσαν(γέλια)και κάπως έτσι έφτιαξε το πράγμα. Η τελική σύνθεση κατέληξε προ δύο μηνών, με τον Γιάννη στην κιθάρα, τον Αντρέα στα τύμπανα, τον Ξενοφώντα στο μπάσο, τον Αντρέα το Μαστοράκο στη δεύτερη κιθάρα και μένα στη φωνή.
Έχετε βγάλει ένα album, το Echoism.Πώς προέκυψε?
ANΤΡΕΑΣ: Είχαμε κομμάτια απ' την αρχή. Με το που γίναμε μπάντα αρχίσαμε να γράφουμε. Κάποια στιγμή, μετά από τα τρία χρόνια ύπαρξης μας είπαμε να βγάλουμε μια πιο σωστή δουλειά, πιο σοβαρή, πιο προσεγμένη.
ΘΑΝΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι είχαμε γράψει αρκετά κομμάτια, αλλά κάποια στιγμή ένας φίλος-γνωστός με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει “άκουσα ένα κομμάτι σας στο MySpace” (το είχαμε ηχογραφήσει πρόχειρα σένα σπίτι)”μας άρεσε πολύ και θα θέλαμε να σας κάνουμε παραγωγή”. Αυτή η εταιρία ονομάζεται Room Recordings και ξεκινήσαμε μαζί σ' ένα οχτάμηνο να βγάλουμε το δίσκο, παραγωγές , ιστορίες..Το mastering έγινε στην Αγγλία στο Abbey Roads , εκεί που είχαν ηχογραφήσει και οι Beatles!
Θα ήθελα να μου περιγράψετε όχι τόσο τον ήχο, αλλά το “mood'' του δίσκου.
ΘΑΝΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα κομμάτια γράφονται σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής ενός ανθρώπου. Όσα κομμάτια έχουμε γράψει έχουν ένα μελαγχολικό ύφος. Βέβαια όταν μπήκαμε στη λογική να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας, δεν πήγαμε να ηχογραφήσουμε κάτι έτοιμο. Μπήκαμε στη λογική της παραγωγής από ένα σημείο και μετά. Οπότε μας βοήθησαν σε αρκετά πράγματα και οι παραγωγοί μας, ο Χρήστος και ο Τέο από την Room Recordings. Μας κάλυψαν κάποια κενά τα οποία ίσως είχαμε, μετριάσαμε κάποια πράγματα τα οποία ίσως δεν ήταν καλά, ίσως και να ήτανε, και μας βοήθησαν να πάρουμε ένα πιο συγκεκριμένο ύφος το οποίο φυσικά με τον καιρό άλλαξε.
ΑΝΤΡΕΑΣ: Γενικά το Echoism βγήκε πιο ατμοσφαιρικό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Είμαστε ικανοποιημένοι κατά ένα μεγάλο ποσοστό από το αποτέλεσμα, απλά δεν είναι κακό να παίζουμε και πιο δυνατά στα live, ο κόσμος το νιώθει περισσότερο.
Και όσο αφορά τα live?
ΑΝΤΡΕΑΣ: Έχουμε παίξει σε πάρα πολλούς χώρους στην Αθήνα, όπως στο Κύτταρο, το Gagarin και άλλα μέρη. Αλλά τώρα με το ατύχημα που είχα με το πόδι μου δεν μπορούσαμε για τρείς μήνες να παίξουμε live ξανά και γι' αυτό μας ήρθε η ιδέα του acoustic, όπου εγώ έπαιζα με το ένα πόδι σε ένα διαφορετικό σετ τυμπάνων κι έτσι κάναμε δύο live acoustic, ένα στη Σύρο σένα μαγαζί κι ένα στο Κύτταρο. Πήγανε πάρα πολύ καλά και τα δύο live κι ο κόσμος το ευχαριστήθηκε. Ακούσαμε πολύ καλά σχόλια και σκεφτήκαμε να κρατήσουμε κάποια στοιχεία απ' αυτό το acoustic.
Γιατί κάνετε μουσική και πού σκοπεύετε να πάτε?
ΘΑΝΟΣ: Γενικότερα στη ζωή τίποτα δεν πάει κάπου, η όλη ουσία είναι το ταξίδι. Οπότε θέλουμε να περάσουμε καλά, να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν, μας αφορούν και μας αντιπροσωπεύουν. Θέλουμε όσος κόσμος ακούσει κάποιο κομμάτι μας να καταλάβει πράγματα για όλο αυτό που σκεφτόμαστε, που έχουμε γράψει. Δεν θέλουμε να γίνουμε γνωστοί, αλλά να εμπνεύσουμε στον κόσμο κάποια πράγματα τα οποία ίσως δεν έχει σκεφτεί κι ίσως να εκφράσουμε συναισθήματα τα οποία δεν βγαίνουν μέσω του λόγου, με κάποιους στίχους που μπορεί να βοηθήσουν.
ΑΝΤΡΕΑΣ: Πρώτα το κάνουμε γιατί το γουστάρουμε, αγαπάμε τη μουσική. Μας ενδιαφέρει ν' ακουστεί η μουσική μας, να γουστάρει κι ο κόσμος μαζί μας. Σκοπός μας δεν είναι προφανώς το κέρδος απ' αυτό, σε καμία περίπτωση. Το πρώτο μας album το Echoism το κάναμε όλο με δικά μας έξοδα, και είναι πολλά τα έξοδα για κάτι τέτοιο. Το κάναμε γιατί γουστάραμε, γιατί θέλαμε μια πιο επίσημη δουλειά, γιατί απλά θέλαμε να έχουμε ένα δίσκο να δώσουμε σ' έναν φίλο έτσι απλά.
Μεγάλες δισκογραφικές- Μικρές μπάντες. Τί έχετε να πείτε?
ΑΝΤΡΕΑΣ: Γενικά δεν κυνηγήσαμε κάποια δισκογραφική. Γενικά δεν έχουμε βρει κάποια δισκογραφική που να πληρεί τα θέλω μας, τις προϋποθέσεις μας. Όσα συμβόλαια έχουμε δει δεν ταιριάζουν σ' αυτό που θέλουμε. Δεν είμαστε κλειστοί βέβαια, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει κάτι τέτοιο.
Τί σας δίνει η σκηνή που δεν σας δίνει η καθημερινότητα?
ANTΡΕΑΣ: Γκόμενες.(!) (Γέλια) Η αλήθεια είναι πώς όταν θέλεις να βγάλεις ενέργεια πάνω στη σκηνή ταυτόχρονα φοβάσαι λίγο. Στην αρχή όταν κάνεις μικρά live, κι έχει 20-50 άτομα φοβάσαι πιο πολύ γιατί βλέπεις πρόσωπα και μπορείς και διακρίνεις. Ενώ στο School Wave, είχε από κάτω 6000 κόσμο, τότε τους βλέπεις σαν μάζα.
ΘΑΝΟΣ: Μετά το καλοκαίρι αρχίσαμε να αποκτάμε λίγο περισσότερο θράσος και να μην κοιτάμε τόσο κάτω, αλλά πιο πολύ να συνεννοούμαστε πάνω στη σκηνή μεταξύ μας, με βλέμματα και να υπάρχει το contact. Η αλήθεια είναι ότι μας πήρε πολύ καιρό να συνηθίσουμε την ιδέα της σκηνής, σε όλους μας. Ήμασταν πολύ κρύοι, κόκαλο. Εγώ συνήθως είχα τα χέρια σταυρωμένα, ο Γιάννης κι αυτός, σαν μολυβένιος στρατιώτης. Ο Αντρέας ότι και να έκανε δεν φαίνεται γιατί είναι πίσω, ο Ξενοφώντας ξενέρωτος! Καλά κι ο Αντρέας ο Μαστοράκος είναι καραγκιόζης από γεννησιμιού του! Αλλά μας βοήθησε πολύ γιατί έχει πολύ κέφι.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Βοήθησε πολύ στο ν' ανέβει η διάθεση. Ανέβασε όλο το συγκρότημα, και στο stage και στις πρόβες, άρα όλες οι αλλαγές φαίνεται ότι έγιναν για καλό τελικά.
Τελικά τί ενώνει κα τί χωρίζει τους Bleeze?
AΝΤΡΕΑΣ: Αυτή είναι μια ωραία ερώτηση, γιατί οι Bleeze είναι όλοι διαφορετικά άτομα με διαφορετικές ασχολίες και απόψεις. Αλλά το καλό είναι ότι καταφέραμε και δέσαμε όλες τις διαφορές.
ΘΑΝΟΣ: Όντως είμαστε πολύ διαφορετικά άτομα μεταξύ μας, πολύ διαφορετικές επιρροές, πολύ διαφορετικές απόψεις γενικά, πλακωνόμαστε πολύ εύκολα. Μερικοί είναι σοβαροί μερικοί όχι, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα χρειαζόμαστε και τα δύο, αλλιώς δεν πάμε μπροστά. Μια τέτοια μίξη μπορεί να είναι καταστροφική και θα μπορούσε να είναι το τέλος της μπάντας .Εμείς απλά είμαστε πειθαρχημένοι και έχουμε περίπου το ίδιο “θέλω”.
AΝΤΡΕΑΣ: Όσο διαφορετικοί και να είμαστε όμως , όλοι είμαστε τρελαμένοι με τους Bleeze. Είμαστε δεμένοι πια μ αυτή τη μπάντα. Μας ενώνει η μουσική, παίζουμε το δικό μας είδος, παίζουμε Bleeze.
No comments:
Post a Comment