Κάθε άνθρωπος γεννιέται καλλιτέχνης.
Το πρόβλημα είναι να παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας...
Πράγματι, πολλοί από εσάς είστε στον χώρο του ντιζάιν, επειδή σαν παιδιά συνεχίσατε να ζωγραφίζετε όταν οι άλλοι σταμάτησαν.
Πολύ πιθανό οι γονείς κάποιων να προσπάθησαν να σας μεταπείσουν-ακόμη και να σας
απογορεύσουν την ασχολία σας αυτή, προκειμένου να ασχοληθείτε με κάτι πιο "σοβαρό".
Άλλοι πιο τυχεροί, είχατε την στήριξη του οικογενειακού σας περιβάλλοντος, οι οπόιοι αναγνωρίζοντας το ταλέντο σας, σας ώθησαν στο να ακολουθήσετε το επαγγελμά που ακολουθείτε τώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι που είμαστε εδώ σήμερα, θεωρούμε
πως κάναμε το χόμπι μας επάγγελμα.
Πέρα απ'το να το λέμε όμως, πόσο συχνά το θυμόμαστε πραγματικά?
Συχνά η πραγματικότα μας αποτελματώνει και τα όνειρά μας συνθλίβονται από αυτήν.
Το πνευμα φθείρεται, βαριέται, συνηθίζει-κοιμάται στην καλύτερη περίπτωση, ή πέφτει σε κωμα στη χειρότερη.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το πιο εύκολο πράγμα είναι να χάσουμε το σημείο αναφοράς μας:
Το ότι κάποτε εκφραζόμαστε δημιουργόντας.
Εκεί όμως κρύβεται όχι μόνο το μυστικό για την ψυχική μας υγεία, αλλά ακόμη και για μία επιτυχημένη καρριέρα.
Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω γνώση της κατάστασης στην οποία είχα υποβιβάσει τον εαυτό μου.
Το αντιλήφθηκα μόνάχα όταν βγήκα από αυτήν.
Θα σας πω λοιπόν μία ιστορία για το πως κάποιες φορές βρίσκεις αυτό που ψάχνεις, μάλλον χωρίς να γνωρίζεις καν οτι το ψάχνεις.
Αν και έχω μία σχέση αγάπης/μίσους με τον ύπνο-με μία ελαφριά τάση προς το μίσος-από πολύ μικρή εκτιμούσα την υπνοθεραπεία σαν τρόπο αντιμετώπισης μίας δύσκολης περιόδου.
Οι κανόνες είναι απλοί: Κοιμάσαι όλη μέρα κι έτσι δεν σκέφτεσαι αυτό που σε στεναχωρεί.
Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος δεν είναι κατασκευασμένος για να πέφτει σε νάρκη όποτε εμείς το αποφασίζουμε κι έτσι κάποιο καιρό πριν, έπρεπε να βρω κάτι για να μην σκέφτομαι τόσο αυτό που με σταναχωρούσε.
Δυστυχώς όμως δεν είχα δουλειά για να αφοσιωθώ σε αυτήν και κατ'επέκταση ούτε λεφτά για να πάω διακοπές.
Εντελώς καταναγκαστικά λοιπόν, άρχισα να δουλεύω μόνη μου, προσωπικά project.
Δούλευα όσο πιο σκληρά μπορούσα και έπεφτα στο κρεββάτι μόνο όταν κουτούλαγα απ'τη νύστα.
Χωρίς να το καταλάβω, χάνοντας ένα κομμάτι μου, βρήκα πάλι τον εαυτό μου.
Πλέον δημιουργούσα για να εκφραστώ και να επικοινωνήσω τα συναισθήματά μου. Κι αυτό διότι κάποιες φορές οφείλεις στον εαυτό σου και στην συνείδηση σου να δοκιμάσεις κάποια πράγματα, ακόμη κι αν είσαι βέβαιος για την ματαιότητα τους. Μπορεί να χαρακτηριστείς αιθεροβάμον, ρομαντικός ή αφελής-ακόμη και χαζός. Κανείς όμως δεν μπορεί να σε χαρακτηρίσει ασυνεπή.
Σύμφωνα με τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα, για κάθε δράση υπάρχει μία ίση και αντίθετη δύναμη-η αντίδραση.
Έτσι η αντίδραση στην δική μου δράση άρχισε να έρχεται από το διαδίκτυο.
Ανεβάζοντας ξανά δουλειά μου στον ξεχασμένο account μου στο flickr, άρχισα να λαμβάνω email από αγνώστους.
Συνήθως, την άποψή τους για τις εικόνες που ανέβαζα, ακολουθούσε η απορία για το αν μου συνέβη κατι δυσάρεστο στην προσωπική μου ζωή.
Ήξερα πολύ καλά πως ήμουν παραπάνω από ειλικρινής με τις εικονογραφήσεις μου.
Δεν με ενοχλούσε όμως κι ούτε με ενοχλεί, διότι αυτό σημαίνει πως είμαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου.
Άνθρωποι που δεν γνώριζα, μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν τι μου είχε συμβεί ή να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Δεν με αφορούσε άλλωστε αν αυτα ήταν λανθασμένα είτε όχι.
Όταν είσαι τόσο ειλικρινής δυο πραγματα μπορούν να σου συμβούν:
1. να γινεις ρεζίλι
2. να κάνεις ανθρώπους να ταυτιστούν μαζί σου
Η εικονογράφηση έγινε για προσωπικά κινητρα - το καταφύγιο μου - τρόπος έκφρασης.
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, άρχισα να ανακαλύπτω bloggers που χρησιμοποιούσαν εικόνες μου δίπλα στα κείμενά τους.
Μόλις λίγους μήνες μετά από εκείνο το καλοκαίρι της εργασιοθεραπείας μου, μία από τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες στο διαδίκτυο στον χώρο του design inspiration - η Maria Popova με το brainpickings.org με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να απαντήσω σε μερικές ερωτήσεις της για το site της.
Καθημερινά λάμβανα ειδοποιήσεις για reposts & retweets της συγκεκριμένης συνέντευξης από άτομα σε όλο τον κόσμο.
Ένα από αυτά ήταν από το GlamourGreece.
Πράγμα το οποίο με έφερε σε επαφή με μία από τις πιο δημοφιλείς ελληνίδες twitters-την amalucky-που αρθρογραφόντας για το glamour ήταν και το άτομο υπεύθυνο για εκείνο το retweet.
Λίγο καιρό μετά η Αμαλία μου είπε πως στο Glamour σκέφτονται να βγάλουν κάποια προϊόντα με κάποιες εικονογραφήσεις μου σαν δώρο για να κληρωθούν σε αναγνώστριες του περιοδικού.
Λίγες ώρες μετά έμαθα πως το τεύχος θα έχει αφιέρωμα στην Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων με αφορμή την τελευταία ταινία του Burton.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η αλίκη στην χωρα των Θαυμάτων είναι ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1865 από τον Lewis Carroll
Κατ' εμέ, πρόκειται για ένα από τα κλασσικά παραδείγματα βιβλίων που υποκρίνονται πως απευθύνονται σε παιδιά ενώ ο στόχος τους είναι στην πραγματικότητα πολύ ευρύτερος.
(Άλλα παραδείγματα-η Φάρμα των Ζώων του Όργουελ-ο Μικρός Πρίγκηπας του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ακόμη και μύθοι του Αισώπου κτλ)
Αυτό δίνει στον δημιουργό ένα ευκολότερο διαβατήριο για να τοποθετήσει ιδέες στους αναγνώστες που εύκολα παρερμηνεύονται ως αφελής ή ακόμη και παιδιάστικες.
(Αυτό άλλωστε αισθάνομαι πως κάνω κι εγώ με την δουλειά μου)
Η Αλίκη είναι μία αλληγορία, η οποία όμως είναι εποικοδομητική.
Το όποιο όφελος έχει ένα κόστος.
Μία αλληγορία πρέπει να υπηρετεί την πραγματικότητα και να την κάνει πιο κατανοητή-ένα στοιχείο που εμπεριέχεται και στην έννοια της τέχνης.
Όταν αυτή δεν συνδέεται με την ουσία της πραγματικότητας, είναι καταδικασμένη.
Αν η αλληγορία γίνει αυτοσκοπός και αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα, είναι θνησιγενής-μπορεί να βρει οπαδούς, αλλά δεν θα αντέξει στον χρόνο.
Στην ουσία παρουσιάζει το υπαρκτό με άλλα λόγια.
Αλλιώτικα δεν θα ήταν διαχρονικό.
Ένα αντίγραφο της κοινωνίας μπορεί να εκφραζεται με οποιοδηποτε τρόπο χωρίς να σε απομακρύνει απτην πραγματικότητα.
Οι συμβολισμοί πρέπει να έχουν εφαρμογή στην πραγματικότητα, αλλιώς δεν πείθουν.
Συχνά εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν ειπωθεί, τα υλικά ανασυντίθενται,
για να σε οδηγησουν σε μία ακόμη ερμηνεία του θέματος.
Έχοντας πραγματικά ελάχιστο χρόνο στην διάθεσή μου-μία βδομάδα και ούτε-διάβαζα αποσπάσματα από το βιβλίο για να εμπνευστώ.
Ήξερα πως οι εικονογραφημένες εκδοχές της Αλίκης ήταν αμέτρητες πράγμα που έκανε την δουλειά μου λίγοτερο αγχωτική απ'ότι αν έπρεπε να φτιάξω έναν χαρακτήρα που όλοι γνωρίζουν από μία εκδοχή.
Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω τις εικόνες με τον ίδιο τρόπο που δούλευα για τα προσωπικά μου project-Την ιδέα διαδέχονται κάποια πρώτα σκίτσα-Φωτογράφιση σκίτσων και ακουαρέλλων-Τελική μίξη στον υπολογιστή και σχεδιασμός με την γραφίδα.
5 εικονογραφήσεις έγιναν ισάριθμα μπλουζάκια που κληρώθηκαν σε αναγνώστριες του περιοδικού.
Κλείνοντας θα σας δείξω ένα animation που φτιάχτηκε από αυτές τις εικόνες με την βοήθεια του φοβερού Στέλιου Νικολάου από την Monologue.
Christina Tsevis
www.flickr.com/crosti
No comments:
Post a Comment