Interview -Θοδωρής Τιμπιλής

Κάποιοι άνθρωποι δεν μιλούν πολύ. Προτιμούν ό,τι έχουν να πούν να το λένε μέσα απο την δουλειά τους. Ένας απο αυτούς είναι ο γνωστός εικονογράφος Θοδωρής Τιμπιλής. Τον ευχαριστούμε για την τιμή που μας έκανε να μας παραχωρίσει το παρακάτω interview. Άνθρωποι σαν τον Θοδωρή Τιμπιλή βοηθούν εμάς τους νεότερους να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο σε αυτή την δύσκολη περίοδο...

• Κάτ' αρχάς, πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την εικονογράφηση;   

Η πρώτη ανάμνηση που έχω και σχετίζεται με τη "ζωγραφική" είναι όταν ήμουν 4 χρονών. Ήταν βράδυ και η μητέρα μου βοηθούσε τον αδερφό μου να ζωγραφίσει μία αγελάδα για μία σχολική του εργασία της πρώτης δημοτικού. Ακόμη θυμάμαι το τετράδιο που οι σελίδες του είχαν γραμμές από τη μέση της σελίδας και κάτω και κενό χώρο στο πάνω μέρος για ζωγραφική. Τους παρακολουθούσα να ζωγραφίζουν -για την ακρίβεια η μητέρα μου ζωγράφιζε- και θυμάμαι ότι το συναίσθημα που είχα νιώσει ήταν πάρα πολύ έντονο, "μαγικό" θα έλεγα.  Από τότε με θυμάμαι να ζωγραφίζω κυρίως στο σχολείο στις ώρες του μαθήματος, στα βιβλία και στο θρανίο μου.

    Το καλοκαίρι που τελείωσα το λύκειο και θέλοντας να βρω μία δουλειά για να βγάζω μόνος μου το χαρτζιλίκι μου, είδα μία αγγελία από τον εκδοτικό οίκο ΔΡΑΓΟΥΝΗ όπου ζητούσαν εργάτες για το εργοστάσιό τους. Πήγα εκεί και βρήκα στο εργοστάσιο έναν κύριο δίπλα από μία εκτυπωτική μηχανή, όπου έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, και του είπα ότι είχα πάει για την αγγελία. Μου είπε να αφήσω το βιογραφικό μου και να φύγω, αλλά του εξήγησα ότι δεν είχα πάει για εργασία στο εργοστάσιο αλλά "για εκεί που ζωγραφίζουν για τα περιοδικά"... αυτό ήταν... σταμάτησε τη μηχανή και έκλαιγε από τα γέλια. Παρόλο που μου εξήγησε ότι οι θέσεις που έπρεπε να καλυφθούν ήταν μόνο για το εργοστάσιο, με πήρε και με πήγε στο ατελιέ του περιοδικού "ΠΟΠΑΫ", παρουσιάζοντάς με στον προϊστάμενο του τμήματος και λέγοντάς του πως είχα πάει εκεί γιατί ήθελα να "ζωγραφίζω για τα περιοδικά"... καταλαβαίνεις ότι άρχισαν να γελάνε παρέα... Ο προϊστάμενος παραξενεύτηκε ευχάριστα με τον τρόπο που επέλεξα να τους προσεγγίσω και μιας και έκανα τον κόπο και πήγα μέχρι εκεί μου ζήτησε να του δείξω τι είχα φέρει μαζί μου. Φυσικά δεν είχα πάρει τίποτε μαζί μου, μιας και δεν γνώριζα τίποτε περί της όλης διαδικασίας καθώς επίσης και δεν είχα σχεδιάσει ποτέ ως τότε κάτι "ολοκληρωμένο". Του φάνηκε περίεργο και κωμικό όλο αυτό που συνέβαινε και αφού με ρώτησε αν ζωγραφίζω, έβγαλε ένα χαρτί και ένα μολύβι και μου ζήτησε να του ζωγραφίσω κάτι. Σηκώθηκε από το γραφείο του να κάνει ένα διάλειμμα και να με αφήσει να σχεδιάσω και μέχρι να φτάσει στην πόρτα του είπα "εντάξει το έφτιαξα". Γύρισε παραξενεμένος και μου λέει "κι όλας;" (μην φανταστείς ότι έφτιαξα κανένα αριστούργημα, ήταν ένα μέτριο κι απλοϊκό σκίτσο ενός χαρακτήρα που σχεδίαζα τότε), το κοίταξε, με ρώτησε αν είναι δικός μου ο χαρακτήρας και μου είπε "είναι πολύ ωραίο, αλλά άλλη φορά αν πας για δουλειά να μην το κάνεις τόσο γρήγορα". Για καλή μου τύχη, μία κοπέλα από το ατελιέ ήταν έγκυος και θα έπαιρνε άδεια για μερικούς μήνες και έτσι με ρώτησε αν θα μπορούσα να πάω για 3 μήνες να εργαστώ στη θέση της. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και εννοείται πως πήγα.

    Από τότε μπήκε για τα καλά στο μυαλό μου η ιδέα πως θέλω να "ζωγραφίζω" και επαγγελματικά. Έπειτα, ξεκίνησα να κλείνω ραντεβού με όσους πίστευα ότι μπορεί να ενδιαφέρονταν να συνεργαστούμε και κάπως έτσι ξεκίνησα τις πρώτες μου συνεργασίες.

• Πιστεύεις ό,τι για να ασχοληθεί κάποιος επαγγελματικά με την εικονογράφηση πρέπει να έχει απαραίτητα ταλέντο ;

    Πιστεύω ότι υπάρχει μία σύγχυση γύρω από τη χρήση του όρου "ταλέντο". Πολύ συχνά νοηματοδοτείται ως μία εκ γεννετής ικανότητα. Αυτός ο ορισμός με απογοητεύει κυρίως επειδή αποδίδει στον "ταλαντούχο" σχεδόν μαγικές ικανότητες για τις οποίες ουδέποτε κόπιασε. Ακόμη περισσότερο με ενοχλεί επειδή υπαγορεύει στους "μη ταλαντούχους" να μην προσπαθήσουν.
Έχω γνωρίσει "μη ταλαντούχους" των οποίων οι εντατικές προσπάθειες απέδωσαν -ό,τι κι αν αυτό σημαίνει- και "ταλαντούχους" οι οποίοι επαναπαυόμενοι, έμειναν στάσιμοι.
    Για να μην περιορίσω την απάντησή μου στην έννοια του όρου, παρόλο που το θεωρώ σημαντικό, θα απαντήσω επί της ουσίας, λέγοντας ότι αυτό που χρειάζεται κάποιος για να ασχοληθεί επαγγελματικά με την εικονογράφηση είναι κυρίως αγάπη για την εικονογράφηση. Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι προς το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά αν θέσουμε ως αφετηρία αυτού του είδους την αγάπη, τότε αυτόματα ξετυλίγονται αλλά και χτίζονται με τον καιρό και οι υπόλοιπες δεξιότητες που χρειάζονται. Σε αυτή τη διαδικασία δεν αποδίδω καμία μεταφυσική χροιά, απλά αν αγαπάς την εικονογράφηση προσπαθείς να πετύχεις ένα αποτέλεσμα που να σε ικανοποιεί και όταν το καταφέρεις προσπαθείς για κάτι ακόμη καλύτερο και πάει λέγοντας. Αυτή η πορεία δεν έχει τέλος και αυτό είναι και το μεγαλύτερο δώρο που εισπράττει όποιος ακολουθεί αυτό το δρόμο.

• Πώς βλέπεις το επάγγελμα του εικονογράφου, στην συγκεκριμένη δύσκολη οικονομική φάση που περνά η χώρα μας;

    Η γενική εικόνα, όσο αφορά την εγχώρια αγορά, είναι πολύ άσχημη. Κάποιες εταιρίες, πιθανοί εργοδότες μας, κλείνουν και αρκετές άλλες συνεχίζουν κάνοντας περικοπές. Αν και πριν από δέκα χρόνια οι πόρτες δεν ήταν ορθάνοιχτες, σίγουρα υπήρχαν πολύ περισσότερες ευκαιρίες. Σήμερα είναι γεγονός ότι αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει την επαγγελματική του πορεία θα πρέπει να αντιμετωπίσει περισσότερα εμπόδια. Όπως και να έχει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε για μια κρίση στο επάγγελμα του εικονογράφου αλλά για μία γενικευμένη κρίση.
    Ευτυχώς πλέον χάρη στο internet είναι εύκολη η πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά και αν μη τι άλλο μπορούμε να διεκδικήσουμε συνεργασίες και από αγορές εκτός Ελλάδας. Οπότε ας είμαστε αισιόδοξοι και με όποιες δεδομένες συνθήκες ας προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

• Πολλοί λένε ότι η εποχή της κρίσης θα είναι θα είναι εποχή ευκαιριών, ισχύει;

    Ισχύει και είναι ξεκάθαρο ότι θα κερδοσκοπήσουν όσοι συνέβαλαν και πόνταραν στη δημιουργία και επιδείνωση της κρίσης.

    Θα ήθελα όμως να σταθώ στο αν υπάρχουν ευκαιρίες, σε οικονομικό επίπεδο, για τους έντιμους πολίτες που προφανέστατα "δεν τα έφαγαν μαζί". Το ευρύτερο κράτος, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, προσπαθεί να μας χρυσώσει το χάπι και μας προβάλλει την ύπαρξη "ευκαιριών". Στόχος είναι από τη μία να αποποιηθεί των ευθυνών του, εφόσον "η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες" για τους πολίτες του και από την άλλη να μεταθέσει τις ευθύνες στους πολίτες, οι οποίοι αν δεν καταφέρουν να τις αξιοποιήσουν είναι άξιοι της μοίρας τους. Με αυτή την έννοια είναι μία αστεία αν όχι τραγική επινόηση.

    Από την άλλη, δεδομένης της πραγματικότητας που αναφέρθηκε, θα δημιουργηθούν "ευκαιρίες" εντός ή μακάρι και εκτός εισαγωγικών. Οι εντός εισαγωγικών ευκαιρίες θα δημιουργηθούν από τον αδίστακτο σχεδιασμό των υπαιτίων σε συνδυασμό με τη συμβολή της ανάγκης για επιβίωση ή και της παθητικότητας, δηλαδή ίσως να θεωρείται ευκαιρία σε ένα χρόνο να βρει κάποιος δουλειά με 400 ευρώ. Οι εκτός εισαγωγικών ευκαιρίες (που θα αποτελέσουν εξαίρεση), θα δημιουργηθούν όχι από το κράτος, αλλά επειδή η ίδια η πραγματικότητα δημιουργεί νέες επιτακτικές ανάγκες οι οποίες θα οδηγήσουν κάποιους να γίνουν πιο δημιουργικοί, τολμηροί και επίμονοι.

    Σε ακραίες ιστορικές περιόδους εκκολάπτονται μεταξύ άλλων πρωτόγνωρες σκέψεις και δράσεις. Αυτές ενδέχεται να οδηγήσουν σε καταστάσεις που ίσως να έχουν και θετικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για ευκαιρίες.

    Είναι, τέλος, άκρως σημαντικό να μπορέσουμε να δούμε ότι είναι ήδη δίπλα μας η σημαντικότερη ευκαιρία όλων. Η ευκαιρία του να γίνουμε πολίτες με την πραγματική έννοια του όρου. Να συμμετέχουμε ενεργά στα κοινά, να γίνουμε αλληλέγγυοι, να αυτοοργανωθούμε και να δομήσουμε μία νέα δίκαιη κοινωνία.

• Η απάντηση των εικονογράφων στην κρίση;

    Όλοι όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία, οφείλουν να γίνουν ενεργοί πολίτες και από τη μία να αντισταθούν στις αδικίες που υφίσταται η κοινωνία, από την άλλη να αγωνιστούν για να δομηθεί μία νέα δικαιότερη. Οι εικονογράφοι, μέσα από τη δύναμη της εικόνας, έχουμε ένα επιπλέον "όπλο" στα χέρια μας το οποίο καλό θα ήταν να επιστρατεύσουμε σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποια αλήθεια στα περί ευαισθησίας των καλλιτεχνών, αυτό αποτελεί έναν επιπλέον λόγο για να είμαστε στην πρώτη γραμμή ή τουλάχιστον κάπου κοντά.

    Όσο αφορά την επαγγελματική και οικονομική επιβίωση των εικονογράφων, η απάντηση στην οικονομική κρίση πρέπει να είναι η επίμονη προσπάθεια. Καταλαβαίνω ότι σε πολλούς ακούγεται οξύμωρο αλλά είναι απλά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.

• Για το τέλος, θα μας δώσεις συμβουλές για τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με τη εικονογράφηση..

    Με δύο λέξεις, θα πρότεινα αγάπη προς την εικονογράφηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

    Πιστεύω ότι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την εικονογράφηση πρέπει να το κάνει! Πρέπει να εμπιστευτεί τα θέλω του και τον εαυτό του και να προχωρήσει!

    Αν θέλει κάποιος να πάρει μια δεύτερη γνώμη ή συμβουλές, να προσέχει ποιους θα επιλέξει να τον συμβουλεύσουν γιατί πολλοί είναι αυτοί που, κατά πάσα πιθανότητα καλοπροαίρετα, θα του μεταφέρουν τη δική τους ηττοπάθεια και ανασφάλεια... που μετά βεβαιότητας είναι κακοί σύμβουλοι.

    Σεβαστείτε τα όνειρά σας και διεκδικήστε τα!

    Το ταξίδι που προσφέρει η εικονογράφηση είναι μαγικό, αγαπήστε τη και το ταξίδι ξεκίνησε!



Portfolio: www.tibilis.com
Stock Illustrations: www.tibilis.com/stock