Ο Rainer Burkard δεν θέλει πραγματικά να μας τρομάξει με τις φωτογραφίες του, αλλά το καταφέρνει.
Η διπλή όψη των πραγμάτων είναι κάτι που ιντριγκάρει τους καλλιτέχνες από καταβολής κόσμου. Με κάθε μέσο, προσπαθούν να μας δείξουν ότι αυτό που θεωρούμε, νορμάλ, ήρεμο, ή φιλικό, «ίσως» να κρύβει μέσα του και την τρέλα, το άγχος, ή την απειλή.
Με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του ο Rainer Burkard έρχεται να μας ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει «ίσως», παρά είναι βέβαιο ότι το οικείο και το ανοίκειο συνυπάρχουν ταυτόχρονα στον κόσμο που μας περιβάλει. Είναι απλά ζήτημα εστίασης του δικού μας ματιού το αν θα τα βλέπουμε και τα δύο μαζί, την ίδια στιγμή.
Για να μην κουραζόμαστε λοιπόν αναζητώντας το σωστό «βάθος πεδίου» ο Burkard φωτογραφίζει σημεία πόλεων της χώρας του, της Γερμανίας, για να μας πει ότι κυρίως η ευταξία, οι συμμετρίες και η καθαρότητα των όσων κτίζουμε για να κατοικούμε, για να εργαζόμαστε, ή γενικότερα για να μας εξυπηρετούν στη καθημερινότητα είναι αυτά που μας τρομάζουν κιόλας.
Υπάρχει κάποια λογική σε αυτό; Μια απάντηση θα ήταν ότι αφού νιώθουμε οικεία και ανοίκεια με τον ίδιο μας τον εαυτό, δεν υπάρχει λόγος αυτό να μην αποτυπώνεται και σε ό,τι κατασκευάζουμε για μας.
Υπάρχει κάτι το «χαρμόσυνο» στις εικόνες που μας δείχνει ο Burkard; Η απάντηση είναι πως όχι. Οι φωτογραφίες του δεν παίρνουν καμία θέση. Δείχνουν αριστοτεχνικά ένα κρίσιμο μεταίχμιο, το οποίο υποχρεώνει τον θεατή να επιλέξει μεταξύ ίσων πιθανοτήτων για το αν αυτό που βλέπει διέπεται από το Καλό, ή το Κακό.
Το μόνο «χαρμόσυνο» και ανακουφιστικό που μας μεταφέρουν είναι το μήνυμα ότι εναπόκειται στη δική μας επιλογή το ποιον από τους δύο προαιώνιους αντιπάλους θα αντιληφθούμε κάθε φορά.
Πηγή
Η διπλή όψη των πραγμάτων είναι κάτι που ιντριγκάρει τους καλλιτέχνες από καταβολής κόσμου. Με κάθε μέσο, προσπαθούν να μας δείξουν ότι αυτό που θεωρούμε, νορμάλ, ήρεμο, ή φιλικό, «ίσως» να κρύβει μέσα του και την τρέλα, το άγχος, ή την απειλή.
Με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του ο Rainer Burkard έρχεται να μας ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει «ίσως», παρά είναι βέβαιο ότι το οικείο και το ανοίκειο συνυπάρχουν ταυτόχρονα στον κόσμο που μας περιβάλει. Είναι απλά ζήτημα εστίασης του δικού μας ματιού το αν θα τα βλέπουμε και τα δύο μαζί, την ίδια στιγμή.
Για να μην κουραζόμαστε λοιπόν αναζητώντας το σωστό «βάθος πεδίου» ο Burkard φωτογραφίζει σημεία πόλεων της χώρας του, της Γερμανίας, για να μας πει ότι κυρίως η ευταξία, οι συμμετρίες και η καθαρότητα των όσων κτίζουμε για να κατοικούμε, για να εργαζόμαστε, ή γενικότερα για να μας εξυπηρετούν στη καθημερινότητα είναι αυτά που μας τρομάζουν κιόλας.
Υπάρχει κάποια λογική σε αυτό; Μια απάντηση θα ήταν ότι αφού νιώθουμε οικεία και ανοίκεια με τον ίδιο μας τον εαυτό, δεν υπάρχει λόγος αυτό να μην αποτυπώνεται και σε ό,τι κατασκευάζουμε για μας.
Υπάρχει κάτι το «χαρμόσυνο» στις εικόνες που μας δείχνει ο Burkard; Η απάντηση είναι πως όχι. Οι φωτογραφίες του δεν παίρνουν καμία θέση. Δείχνουν αριστοτεχνικά ένα κρίσιμο μεταίχμιο, το οποίο υποχρεώνει τον θεατή να επιλέξει μεταξύ ίσων πιθανοτήτων για το αν αυτό που βλέπει διέπεται από το Καλό, ή το Κακό.
Το μόνο «χαρμόσυνο» και ανακουφιστικό που μας μεταφέρουν είναι το μήνυμα ότι εναπόκειται στη δική μας επιλογή το ποιον από τους δύο προαιώνιους αντιπάλους θα αντιληφθούμε κάθε φορά.
No comments:
Post a Comment