Interview -Ints of Buns Crew

Περνάμε σε ένα τρίτο interview, μετά τον Opek και Jasone σειρά έχει ο Ints από τους Buns...

• Καταρχάς θα ήθελα να μας πείς το πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το graffiti;

 -Η πρώτη-πρώτη επαφή ήταν σε χαρτί όταν 2 συμμαθητές μου στο δημοτικό έκαναν μερικά σκιτσάκια. Θυμάμαι πήγα σπίτι και την ίδια ακριβώς μέρα δοκίμασα να κάνω το πρώτο μου σκίτσο. Δεν ήταν ιδιαίτερα ωραίο. Περίπου 1 χρόνο μετά,έχοντας αλλάξει γύρω στα 2-3 σχολεία,καταλήγω σε ένα σχολείο με ένα ζαμπονόπαρκο ακριβώς απέναντι απο το σχολείο. Συνήθως πριν ή μετά το σχολείο πηγαίναμε απέναντι και αράζαμε. Μια μέρα λοιπόν σκάει τυπάκος απο το σχολείο και αρχίζει να κερνάει tags στο πάρκο. Κάποια στιγμή του τελείωσε το χρώμα,άντε να είχε για μια υπογραφή. Μας ρώτησε αν ήθελε κανείς να γράψει κάτι με αυτό.Το τσίμπησα σε φάση ‘‘δε βαριέσαι;‘‘ Και έκανα καπάκια μια tag "Sam". Τι να σου πω; Ότι μόλις έγινε αυτό, όλη η ζωή μου μπήκε σε ένα έγχρωμο mode. Όλα άλλαξαν. Δεν μπορώ να σου περιγράψω το τι ένοιωσα εκείνη την στιγμή ή το πως ένοιωσα. Απλά θυμάμαι που πήγα στο χρωματοπωλείο της γειτονιάς και τσίμπησα ένα μαύρο Cosmos και ένα ασημένιο. Απο εκείνη την μέρα μέχρι και σήμερα, πάνω-κάτω είναι ίδια η ιστορία. Το graffiti έχει τον τρόπο του και αυτός προσαρμόστηκε στην ζωή μου. Έγινε η ζωή μου. Πλέον οτι κάνω είναι γύρω απο αυτό, κινούμαι γύρω απο αυτό, ζω μέσα απο αυτό αλλά οχι απο αυτό.

• Όταν ξεκίνησες να βάφεις, πόσο αποδεκτό ήταν από τον κόσμο;

 -Θυμάμαι τον πρώτο καιρό έβγαινα για tags μετά τις 7 το πρωί που έφευγε η μάνα μου για δουλειά,και για bombs απογεύματα..Ήμουν δεν θα ήμουν 12-13. Δύσκολο να βγώ για βάψιμο στις 2 το πρωί. Οπότε τις ώρες που έβγαινα σίγουρα δεν ήταν αποδεκτό απο τον κόσμο. Αλλά μικρά παιδιά είμασταν, δεν μας έβλεπαν σαν γκραφιτάδες, αλλά σαν πιτσιρικάδες πάνω στην τρέλλα της νιότης. Δεν είχαμε μεγάλες κυρώσεις, αλλά είχαμε μεγάλα πνευμόνια αντοχές και γερά πόδια. Οπότε και που δεν ήταν αποδεκτό, δεν μας ενδιέφερε ιδιαίτερα.

• Παράνομο ή νόμιμο;

-Ξέρεις τι γίνεται; Είμαι άνθρωπος που του αρέσει σε κάποια πράγματα η ρουτίνα και σε κάποια άλλα οχι. Το γκράφιτι είναι ένα απο αυτά. Στην Αθήνα έχουμε ας πούμε 10 μέρη για νόμιμα. Έχω βάψει δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές στο κάθε ένα απο αυτά. Στο τέλος βαρέθηκα. Θέλω ο κάθε τοίχος να έχει κάτι ξεχωριστό να μου πεί. ‘‘Σε αυτό το spot μας δέσαν‘‘ ή ‘‘σε αυτό φάγαμε κυνήγι‘‘ κτλ κτλ. Στα νόμιμα είναι κάθε φορά η ίδια ιστορία. Πας στην ίδια περιοχή, στον ίδιο τοίχο, και τον βάφεις για άλλη μια φορά. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι το προσχέδιο, τα χρώματα και ίσως η παρέα. Για μένα είναι βαρετό αυτό, ενώ στο παράνομο απολαμβάνω την στιγμή που θα βγώ απο το σπίτι μου, μέχρι την στιγμή που θα φτάσω στην ανάλογη περιοχή, τον τοίχο που θα βάψω, που θα είναι ή κοντός, ή ψηλός, ή μικρός, ή μεγάλος, ή δεν ξέρω και εγώ τι, ενώ στα hall of fames είναι πάντα οι ίδιοι 10-20 τοίχοι. Βαρετό για μένα. Σαν να κάνεις στο sex πάντα την ίδια στάση.

• Μετά από τόσα χρόνια ασχολίας με το graffiti, κατά την γνώμη σου,τι έχεις χάσει και τι έχεις κερδίσει;

-Με όλα τα σκηνικά που έχω περάσει σίγουρα έχω χάσει πολλά χρόνια απο την ζωή μου και θα ασπρίσουν γρήγορα τα μαλλιά μου. Έχω χάσει τόνους ιδρώτα, άπειρο χρόνο για να ψάχνω σημεία που θα βάψουμε, να τα βγάζω φωτογραφίες, χρόνο για να ετοιμάσουμε τα προσχέδια, βενζίνες και ενέργεια και πολύ περπάτημα, όπως επίσης πάρα πάρα πολλά λεφτά. Πάρα πολλές ώρες στα κρατητήρια και στα δικαστήρια, την υπομονή μου και τα μυαλά μου.
Σίγουρα έχω κερδίσει πολλές εμπειρίες, πολύ φωτογραφικό υλικό οχι μόνο δικό μας αλλά και αλλωνών, πολλά βίντεο, πολλούς γνωστούς και φίλους, θέλοντας και μή φήμη, πίστη στον εαυτό μου στις δυνάμεις μου και στην ομάδα μου, ενότητα και αλληλοϋποστήριξη στις δύσκολες στιγμές και πάνω απ’όλα πολλές πολλές όμορφες στιγμές που έχω να θυμάμαι.

• Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα έχει μέλλον;

-Σίγουρα είχε μια μεγάλη άνοδο πριν μερικά χρόνια, όταν ειδικά είχε γίνει της μόδας και έβαφε και η κουτσή Μαρία. Κάποια στιγμή παρουσίασε μια κάμψη, τώρα το τι θα γίνει στο μέλλον κανείς δεν ξέρει, πόσο μάλλον εγώ, άλλος ένας είμαι που βάζει το χεράκι του να το δυναμώσουμε, οχι κάποιος προφήτης.

• Το graffiti το βλέπεις σαν τέχνη;

 -Το βλέπω καθαρά σαν έναν τρόπο να αφήνω το σημάδι μου όπου και να βρίσκομαι, για να το βλέπω πρώτα απ’ όλα εγώ ο ίδιος, το crew μου και να γουστάρει, και οι φίλοι μου. Απο ’κεί και πέρα δεν με νοιάζει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι ένα είδος τέχνης, απλά εμεένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει και δεν το έχω ψάξει ποτέ.

• Η ποιό αξέχαστη φάση λόγο graffiti;

-Βάφω γύρω στα 12 χρόνια κοντά πλέον, οπότε μου είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω καλές στιγμές. Σίγουρα κάθε στιγμή που δεν τρώς δικαστήριο είναι καλή. Μια κακή όμως ήταν όταν έφαγα δικαστήριο, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Πλέον δεν έχω τις αντοχές που είχα μικρός και δεν τρέχω πια τόσο όσο παλιά, οπότε σχεδόν κάθε 2 εβδομάδες είμαι σε κάποιο κρατητήριο. Αφού όμως δεν κατέληξα ξανά ακόμα στο δικαστήριο, όλες αυτές είναι καλές. Όπως επίσης κάθε κεντρικό μεγάλο βάψιμο που έχω κάνει.

Άν είχες μόνο μία ευχή να αλλάξεις κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;

-Θα ήθελα να υπάρχει υγεία σε όλο τον πλανήτη, και ας μην είχαμε λεφτά. Καλύτερα να μην έχουμε λεφτά, παρά να βλέπω στον δρόμο ανθρώπους με ένα μάτι, ή με ένα χέρι ή ένα πόδι. Η φύση μας έδωσε απο δύο, κρίμα κάποιοι να μην τα έχουν και τα δύο. Είναι άρρωστο!

http://www.betweenusnoshit.com/